Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.

Responsive image


Dialekt prowansalski

provençal, prouvençau
Obszar

Francja (Prowansja, region Nîmes w Langwedocji))

Liczba mówiących

354 500

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
UNESCO 3 zdecydowanie zagrożony
Kody języka
ISO 639-1 oc
ISO 639-2 oci
ISO 639-3 prv
IETF oc-provenc
Glottolog prov1235
Linguist List oci-prv
SIL oci
Występowanie
Ilustracja
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku oksytańskim
Słownik języka oksytańskiego
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Dialekt prowansalski (provençal, prouvençau) – etnolekt z grupy romańskich, używany w południowej Francji.

W tradycyjnym ujęciu nazwa ta odnosi się do wszystkich dialektów, które wywodzą się ze średniowiecznego langue d'oc (oprócz języka katalońskiego i ewentualnie gaskońskiego). Przy takim rozumieniu określenie „język prowansalski” jest równoznaczne z terminem język oksytański.

W zagranicznej lingwistyce można jednak od pewnego czasu zauważyć tendencję do zawężenia znaczenia terminu „język prowansalski”. Pierre Bec zaproponował, żeby odnosić go jedynie do:

Zgodnie z tym postulatem, nazwa obejmuje tylko jeden z obecnie używanych dialektów oksytańskich o następującym zasięgu terytorialnym: Prowansja i region Nîmes w Langwedocji).

Dialekt ten obejmuje szereg subdialektów:

  • nicejski (niçard, niçois)
  • nadmorski (maritime provençal) z gwarami:
    • marsylska (marseillais)
    • tulońska (toulonnais)
    • varois
  • rodański (rhodanien) z gwarą Nîmes:
    • nimois

Żaden z subdialektów nie pełni funkcji języka standardowego. Niemniej jednak język prowansalski ma bogatą tradycję literacką (p. język oksytański). W coraz większym stopniu jest wypierany przez język francuski i język włoski.

  1. Pierre Bec, Manuel pratique de philologie romane, Paris 1970, s. 400 i nn.

Previous Page Next Page