Dynastia kasycka

Dynastia kasycka, znana też jako III dynastia z Babilonu – jedna z królewskich dynastii mezopotamskich, której władcy rządzili Babilonią w latach ok. 1595-1155 p.n.e.

Według Babilońskiej listy królów A dynastia kasycka panować miała w Babilonii po I dynastii z Babilonu (1894-1595 p.n.e.), a przed II dynastią z Isin (ok. 1157-1027 p.n.e.). To samo źródło podaje, że należeć do niej miało 36 władców, którzy w sumie panować mieli przez 576 lat i 9 miesięcy. Pierwsi z wymienionych tam władców, jak Gandasz, Agum I czy Kasztiliasz I, byli najprawdopodobniej w rzeczywistości jedynie przywódcami plemion Kasytów w czasach panowania ostatnich władców z I dynastii z Babilonu. Źródła do historii Kasytów sprzed 1500 roku p.n.e. są bardzo rzadkie i ustalenie kolejności następowania po sobie władców i długości ich panowania jest dla tego okresu bardzo trudne. Uznaje się, iż zjednoczenie Babilonii pod berłem Kasytów nastąpiło za czasów panowania Ulam-Buriasza (1 poł. XV w. p.n.e.?), który przyłączyć miał do niej Kraj Nadmorski. Największy rozkwit państwo kasyckie przeżywało za czasów panowania Kadaszman-Enlila I (ok. 1380-1359 p.n.e.) i Kurigalzu II (ok. 1332-1308 p.n.e.). Upadek dynastii nastąpił w połowie XII wieku p.n.e. na skutek najazdów królów elamickich na Babilonię.