Fairey Battle

Fairey Battle

Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Fairey Aviation Company
Typ	lekki bombowiec
Konstrukcja	dolnopłat konstrukcji metalowej, półskorupowej
Załoga	3 (pilot, bombardier, strzelec)
Historia
Data oblotu	10 marca 1936
Lata produkcji	1937–1940
Liczba egz.	2200 + 1 prototyp
Dane techniczne
Napęd	1 × Rolls-Royce Merlin, rzędowy
Moc	1030 KM (757 kW)
Wymiary
Rozpiętość	16,45 m
Długość	12,9 m[1]
Wysokość	4,57 m w locie 4,72 m na ziemi[1]
Powierzchnia nośna	39,2 m²
Masa
Własna	3020 kg
Startowa	4900 kg
Osiągi
Prędkość maks.	414 km/h
Prędkość przelotowa	322 km/h
Prędkość wznoszenia	6,2 m/s
Pułap praktyczny	7620 m[1]
Zasięg	1770 km[1]
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × km kal. 7,7 mm w skrzydle 1 × km Vickers K kal. 7,7 mm ruchomy do 680 kg bomb
Użytkownicy
Wielka Brytania, Kanada, Belgia, Polska (jednostki lotnicze w Wielkiej Brytanii)
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Fairey Battle – brytyjski lekki samolot bombowy z okresu II wojny światowej, skonstruowany w 1936 roku w wytwórni Fairey Aviation Company. Jednosilnikowy trzymiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej z chowanym podwoziem. Wyprodukowany w liczbie 2200 sztuk.

Służył bojowo w początkowym okresie II wojny światowej, głównie w brytyjskim lotnictwie Royal Air Force. Samoloty te były masowo używane jako dzienne bombowce podczas kampanii francuskiej w 1940 roku, ponosząc duże straty, po czym zostały przesunięte do działań nocnych i szkolenia. W 1939 roku były przewidziane na wyposażenie lotnictwa polskiego, lecz nie zostały dostarczone przed wybuchem wojny, natomiast stanowiły następnie pierwsze wyposażenie polskich dywizjonów bombowych formowanych w Wielkiej Brytanii. Używane też przez lotnictwo belgijskie, greckie, tureckie i południowoafrykańskie. Wycofane ze służby operacyjnej po 1941 roku, pozostały masowo używane do szkolenia załóg do końca wojny, także w Kanadzie i Australii.