Front salonicki

Front salonicki

I wojna światowa, front bałkański
Żołnierze Ententy na froncie salonickim, od lewej do prawej: indochiński, francuski, senegalski, brytyjski, rosyjski, włoski, serbski, grecki i indyjski
Czas	21 października 1915 – 30 września 1918
Terytorium	Serbia, Czarnogóra, Grecja, Albania
Wynik	zwycięstwo Ententy, rozejm salonicki
Strony konfliktu
Bułgaria  Austro-Węgry  Cesarstwo Niemieckie  Imperium Osmańskie (1916–1918)  Serbia  Francja  Wielka Brytania  Grecja  Włochy  Imperium Rosyjskie (1915–1917)
Dowódcy
Nikoła Żekow Kliment Bojadżiew Georgi Todorow Dimityr Geszow Stefan Nerezow Władimir Wazow August von Mackensen Otto von Below Friedrich von Scholtz Živojin Mišić Petar Bojović Louis d’Espérey Adolphe Guillaumat Maurice Sarrail George Milne Michaił Diterichs Panagiotis Danglis Ernesto Mombelli
Siły
1918 550 tys. ludzi 18 tys. ludzi 1217 sztuk artylerii 2710 karabinów maszynowych 30 samolotów 25 tys. ludzi (1916–1917)[1] 1918 717 tys. ludzi 2609 sztuk artylerii 2682 karabinów maszynowych 6434 karabinów automatycznych 200 samolotów
brak współrzędnych

Front salonicki, również front macedoński – jeden z frontów I wojny światowej, powstały jesienią 1915 roku celem wojskowego wsparcia królestwa Serbii, walczącego przeciw połączonym siłom państw centralnych przez członków Ententy. Ekspedycja przybyła za późno, aby skutecznie przeciwdziałać upadkowi Serbii, dodatkowo jej sytuację skomplikował kryzys polityczny w Grecji. Ostatecznie ustaliła się stabilna linia zmagań biegnąca od Albanii nad Morzem Adriatyckim do rzeki Strumy. Front został przerwany we wrześniu 1918 roku zdecydowaną ofensywą sprzymierzonych, a jego efektem była kapitulacja Bułgarii i wyzwolenie Serbii.