Fryderyk IV Sprawiedliwy

Ten artykuł od 2018-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Fryderyk IV

ok. 1600, Muzeum Narodowe w Warszawie
Elektor Palatynatu
Okres	od 22 października 1583 do 19 września 1610
Poprzednik	Ludwik VI
Następca	Fryderyk V Zimowy
Dane biograficzne
Dynastia	Wittelsbachowie
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1574 Amberg
Data i miejsce śmierci	19 września 1610 Heidelberg
Ojciec	Ludwik VI
Matka	Elżbieta Heska
Rodzeństwo	Anna Maria, Krystyna
Żona	Ludwika Julianna Orańska od 23 czerwca 1593
Dzieci	Ludwika Julianna, Katarzyna Zofia, Fryderyk V Zimowy, Elżbieta Karolina Anna Eleonora Ludwik Wilhelm Maurycy Krystian Ludwik Filip
Multimedia w Wikimedia Commons

Fryderyk IV Sprawiedliwy, niem. Friedrich IV. Der Aufrichtige, fr. Frédéric IV le juste (ur. 5 marca 1574 w Ambergu, zm. 19 września 1610 w Heidelbergu) – hrabia-palatyn reński i elektor Rzeszy w 1583–1610, z reńskiej linii dynastii Wittelsbachów.

Był synem Ludwika VI (1539–1583), palatyna reńskiego, i jego żony Elżbiety Heskiej (1539–1582), jedynym który dożył wieku dorosłego. Spośród licznego rodzeństwa dzieciństwo przeżyły tylko dwie siostry Anna Maria (1561–1589) i Krystyna (1573–1619).

Wraz ze śmiercią ojca, 22 października 1583, objął panowanie. Opiekę nad 9-letnim Fryderykiem przejął stryj Jan Kazimierz (1589–1652). Jako zagorzały kalwinista, wychował swojego podopiecznego w tym wyznaniu. Staranne wykształcenie humanistyczne zapewnił chłopcu matematyk, astronom i teolog Bartłomiej Pitiscus (1561–1613), który został później nadwornym kaznodzieją. W 1592 Fryderyk osiągnął pełnoletność i przejął pełnię władzy nad Palatynatem Reńskim. Kontynuował politykę stryja, szukając sprzymierzeńców dla obrony kalwinizmu. W 1608 doprowadził do zawiązania sojuszu zw. „Unią Protestancką”, stając na jego czele^[1].