Gondola (lotnictwo)

Ten artykuł dotyczy lotnictwa. Zobacz też: gondola.

Gondola – część konstrukcji samolotu, integralnie związana ze skrzydłem lub kadłubem, ale znajdująca się poza nim, zawierająca silnik (gondola silnikowa) lub ładunek statku powietrznego (gondola pasażerska). W niektórych konstrukcjach, np. w samolotach Farman MF.11 (z 1913 roku), lub w samolocie z czasów II wojny światowej Lockheed P-38 Lightning, kokpit może też znajdować się w gondoli, która wówczas spełnia rolę kadłuba.

Gondola ma kształt aerodynamiczny^[1], który ma wpływ na m.in. zmniejszenie emisji hałasu wytwarzanego przez silnik. Wylot obudowy, w miejscu mieszania się gorącego powietrza z zimnym, może być zakończony szewronem, który dzięki ząbkowanemu zakończeniu zmniejsza hałas^[2][3][4].

Montowanie gondoli i silnika pod skrzydłem wiąże się z łatwością dostępu do silnika w celu oględzin przed lotem i ewentualnych napraw^[5]. Wielkie niemieckie bombowce z I wojny światowej, Zeppelin Staaken R. IV i następne z tej serii, miały w każdej gondoli (zawierającej dwa silniki, ciągnący i pchający) stanowisko dla obsługującego je mechanika^[6].

W czasie lądowania, po dotknięciu kołami ziemi, ścianki gondoli mogą być otwierane przez pilota w celu wytworzenia przeciwnego ciągu powietrza pomagającego wytracić prędkość. Strumień powietrza z silnika jest wówczas kierowany do przodu (a nie, jak w czasie lotu, do tyłu). Hamowanie silnikami jest podstawową metodą wytracenia prędkości samolotu na mokrej nawierzchni przy znikomej przyczepności^[7][8].

W gondolach silnika samolotu pozostawionego w hangarze lubią gnieździć się ptaki^[9] i pszczoły^[10].