Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Phil Collins | ||||
Wydany | ||||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
maj - wrzesień 1982 | |||
Gatunek | ||||
Długość |
45:03 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent | ||||
Oceny | ||||
| ||||
Album po albumie | ||||
|
Hello, I Must Be Going! – drugi solowy album Phila Collinsa, wydany w 1982. Nazwa pochodzi od tytułu piosenki z filmu braci Marx - Sucharki w kształcie zwierząt.
Płyta, podobnie jak poprzedzająca ją Face Value, jest dość mroczna i ma pesymistyczny wydźwięk. Wiele piosenek Collins nagrał pod wpływem bólu związanego z jego rozwodem. Na albumie można też usłyszeć stworzony przez niego styl muzyczny zwany gated reverb. Jest on obecny w piosence "I Don’t Care Anymore".
Najbardziej znanym utworem pochodzącym z płyty jest cover piosenki grupy The Supremes - "You Can’t Hurry Love". Inne utwory z tego krążka nie zdobyły dużej popularności.
Płyta Hello, I Must Be Going! nie zdobyła dużej popularności w porównaniu do innych krążków nagranych przez Collinsa w latach 80. (Face Value, No Jacket Required i …But Seriously).
W czasopiśmie branżowym Teraz Rock wystawiono płycie ocenę 3 na 5[3].
Na portalu Rate Your Music określono go jako reprezentującego m.in. gatunki pop rock, art rock, sophisti-pop i pop soul[4].