Katarzyna Meklemburg

Katarzyna Meklemburg

margrabina Miśni
Okres	od 17 kwietnia 1539 do 18 sierpnia 1541
Jako żona	Henryka
Poprzedniczka	Barbara Jagiellonka
Następczyni	Agnieszka Heska
Dane biograficzne
Dynastia	meklemburska
Data urodzenia	1487
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1561 Torgau
Ojciec	Magnus II Meklemburg
Matka	Zofia Gryfitka
Mąż	Henryk Wettyn
Dzieci	Sybilla Emilia Sydonia Zofia Maurycy Seweryn August I

Katarzyna Meklemburg (ur. 1487, zm. 6 czerwca 1561 w Torgau) – księżniczka meklemburska na Schwerinie z dynastii Meklemburgów (posiadającej słowiańskie korzenie), margrabina Miśni.

Jedna z córek księcia Meklemburgii Magnusa II Meklemburga i księżniczki szczecińskiej Zofii z dyn. Gryfitów^[1].

6 lipca 1512 roku została wydana za mąż za księcia saskiego Henryka z dynastii Wettynów (linii albertyńskiej), późniejszego margrabiego Miśni, któremu urodziła sześcioro dzieci:

• Sybillę (1515-1592), późniejszą księżną Sachsen-Lauenburg jako żonę Franciszka I z dyn. Ascania,
• Emilię (1516-1591), późniejszą margrabinę Brandenburgii-Ansbach jako żonę Jerzego z dyn. Hohenzollernów,
• Sydonię (1518-1575), późniejszą księżną Brunszwiku-Calenberg jako żonę Eryka II z dyn. Welfów,
• Maurycego (1521-1553) - późniejszego margrabiego Miśni, a następnie elektora Saksonii od 1547 roku
• Seweryna (1522-1533),
• Augusta I (1526-1586) - późniejszego elektora Saksonii^[2].

Razem z mężem przebywała głównie we Freibergu, na uboczu wielkiej polityki. Dość wcześnie zaczęła sympatyzować z naukami Marcina Lutra, podczas gdy jej mąż zwalczał reformację aż do 1536 roku w obawie przed swoim bratem - panującym księciem Jerzym Wettynem, który był gorliwym katolikiem. Gdy w 1537 roku sam dokonał konwersji na luteranizm i przystąpił do protestanckiego związku szmalkaldzkiego, cały obszar Freiberg stał się luterański.

Po śmierci księcia Jerzego w 1539 roku, Henryk został nowym margrabią Miśni i para przeniosła się do Drezna, przynosząc tam reformację. Ich panowanie nie było długie, ponieważ książę Henryk zmarł w 1541 roku. Katarzyna przeżyła męża o 20 lat. Resztę swych dni spędziła w zamku Wolkenstein.

W 1560 roku opublikowała książkę na temat etykiety dla pań, która jest cennym źródłem do badań kulturowych i historycznych.