Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na VII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1956 roku w Cortina d’Ampezzo.

W trakcie igrzysk przeprowadzono 24 konkurencje w ośmiu dyscyplinach sportowych^[1]. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w Oslo^[2], do kalendarza włączono dwie nowe konkurencje biegowe – sztafetę kobiet 3 × 5 km oraz bieg mężczyzn na 30 km. Ponadto z 18 do 15 km skrócono dystans biegów rozgrywanych w biegach narciarskich i dwuboju klasycznym mężczyzn^[3][4].

W igrzyskach wzięło udział 821 sportowców (689 mężczyzn i 132 kobiety) startujących w barwach 32 narodowych reprezentacji^[1]. Pod względem liczby uczestników i liczby państw, a także pod względem liczby rozgrywanych konkurencji, igrzyska te były rekordowymi, biorąc pod uwagę wszystkie ubiegłe edycje zimowych igrzysk olimpijskich^[5]. Dla trzech reprezentacji – Boliwii, Iranu i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich – udział w igrzyskach był debiutem w zimowych edycjach igrzysk olimpijskich^[6].

Medale zdobyli reprezentanci trzynastu państw, z czego wynika, że dziewiętnaście państw wyjechało z igrzysk bez medalu. Najliczniejszy dorobek medalowy osiągnęli zawodnicy ze Związku Radzieckiego, którzy wywalczyli łącznie 16 medali – 7 złotych, 3 srebrne i 6 brązowych^[1]. Był to drugi występ olimpijski reprezentacji ZSRR po Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 w Helsinkach i pierwszy zakończony zwycięstwem w klasyfikacji medalowej^[7][8].

Pierwszym w historii medalistą zimowych igrzysk dla ZSRR został Pawieł Kołczin, zdobywając brąz w biegu narciarskim na 30 km. Z kolei pierwsze złoto dla tego kraju zdobyła Lubow Kozyriewa w biegu na 10 km^[9]. Podczas igrzysk w 1956 roku pierwsze medale ZIO dla swoich państw zdobyli także reprezentanci Japonii i Polski^[10][11]. Pierwszym japońskim medalistą został Chiharu Igaya – wicemistrz olimpijski w alpejskim slalomie^[12], natomiast dla Polski pierwszy medal wywalczył Franciszek Gąsienica Groń – brązowy medalista w konkursie indywidualnym w kombinacji norweskiej^[13].

Występ reprezentantów Austrii w Cortina d’Ampezzo był ich najlepszym z dotychczasowych startów w zimowych edycjach igrzysk olimpijskich i zarazem najlepszym występem olimpijskim od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936, wliczając w to także letnie starty^[14]. Reprezentanci Szwecji odnotowali najlepszy od 1948 roku występ w zimowych igrzyskach olimpijskich biorąc pod uwagę liczbę złotych, jak i sumę wszystkich zdobytych medali^[15]. Z kolei dla Węgrów był to piąty z rzędu zimowy start olimpijski zakończony z dorobkiem medalowym^[16].

Występ w Cortina d’Ampezzo był pierwszym w historii startem olimpijskim sportowców z Francji, podczas którego nie zdobyli oni ani jednego medalu^[17]. Reprezentanci Norwegii również zaliczyli w 1956 roku najsłabszy rezultat medalowy w historii ich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich. Był to jednocześnie ich najsłabszy występ olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 pod względem liczby złotych medali i od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1932 pod względem sumy zdobytych medali wszystkich kruszców^[18]. Norwegowie po raz pierwszy od początku rozgrywania zimowych igrzysk nie zdobyli złotego medalu w skokach narciarskich, a nawet nie stanęli na podium olimpijskim w tej dyscyplinie^[19]. Najsłabszy wynik medalowy na igrzyskach olimpijskich, biorąc pod uwagę złote medale i łączną sumę, od zimowych igrzysk w 1936 roku osiągnęli też reprezentanci Stanów Zjednoczonych^[20]. Z kolei sportowcy z Kanady po raz pierwszy od letnich igrzysk w 1948 roku nie zdobyli ani jednego złota olimpijskiego. Był to zarazem ich pierwszy od 1936 roku zimowy start bez złotego medalu^[21]. Kanadyjczycy po raz drugi w historii nie zwyciężyli w turnieju olimpijskim w hokeju na lodzie i po raz pierwszy zdobyli w tym turnieju tylko brązowy medal^[22].

W porównaniu do igrzysk w 1952 roku w Oslo, medali w Cortina d’Ampezzo nie wywalczyli reprezentanci Francji, Holandii i Wielkiej Brytanii^[17][23][24].

Przeprowadzone konkurencje wyłoniły 131 medalistów, spośród których 14 zdobyło więcej niż jeden medal. Ośmioro sportowców zdobyło więcej niż jeden medal, w tym przynajmniej jedno złoto. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został Austriak Toni Sailer, który zdobył trzy tytuły mistrza olimpijskiego, zwyciężając we wszystkich trzech konkurencjach w narciarstwie alpejskim mężczyzn. Czterokrotnie na podium olimpijskim w biegach narciarskich stanął Szwed Sixten Jernberg, jednak w jego dorobku znalazł się tylko jeden złoty medal. Po trzy medale wywalczyli także dwaj inni biegacze – Veikko Hakulinen i Pawieł Kołczin^[1].