Lotniskowce typu Essex

Lotniskowce typu Essex

Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Stocznia	Northrop Grumman Shipbuilding, Fore River Shipyard, Brooklyn Navy Yard, Philadelphia Naval Shipyard, Norfolk Naval Shipyard
Wejście do służby	1943
Planowane okręty	32
Zbudowane okręty	24
Okręty w służbie	0
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	27 200 t (standardowa) 36 300 t (pełna)
Długość	266 m
Szerokość	28 m
Zanurzenie	7 m
Napęd	turbiny Westinghouse połączone z 4 wałami; 8 kotłów parowych Babcock & Wilcox
Prędkość	33 węzły
Zasięg	15 000 mil morskich przy prędkości 15 węzłów (28 000 km przy 28 km/h)
Załoga	2682 osoby
Uzbrojenie	12 × 127 mm (4 × 2 i 4 x 1) 68 x Bofors 40 mm (17 x 4) 65 x Oerlikon 20 mm
Wyposażenie lotnicze	90-100 (Lexington 110)
Multimedia w Wikimedia Commons

Lotniskowce typu Essex były podstawowymi dużymi lotniskowcami floty amerykańskiej podczas II wojny światowej. Ogółem wprowadzono do służby 24 jednostki tego typu, z budowy 8 kolejnych jednostek zrezygnowano po zakończeniu wojny. W trakcie budowy okręty były nieustannie ulepszane, z reguły przez rozbudowę artylerii przeciwlotniczej.

Okręty typu dzieli się na 10 lotniskowców podstawowego typu Essex i 14 ulepszonego typu, traktowanego czasem jako osobny typ Ticonderoga. Pierwsze lotniskowce typu Essex weszły do służby w roku 1943. 14 okrętów zdążyło wziąć udział w walkach II wojny światowej na Pacyfiku. W trakcie walk kilka z nich zostało ciężko uszkodzonych przez ataki japońskich kamikaze, ale żaden z nich nie zatonął. Wynikało to po części z ich konstrukcji, w której hangar nie stanowił integralnej części kadłuba a jedynie lekką konstrukcję umieszczoną pod pokładem startowym, Właściwe opancerzenie znajdowało się pod hangarami – takie rozwiązanie chroniło żywotne części okrętu przed uderzeniem bomb, jednak po każdorazowym trafieniu okręty były ciężko uszkodzone.

Po wojnie większość okrętów klasy pozostała w służbie czynnej. 14 z nich poważnie zmodyfikowano według programów SCB-27C i SCB-125, by umożliwić przenoszenie samolotów odrzutowych – poza wymianą wyposażenia zmiany polegały przede wszystkim na wzmocnieniu wytrzymałości pokładów i katapult oraz poszerzeniu pokładu do lądowania i odchyleniu go w kierunku lewej burty. Trzy okręty przebudowano w latach 60. na śmigłowcowce desantowe, przystosowane do przenoszenia 40 śmigłowców i zakwaterowania 1650 żołnierzy desantu (USS „Boxer”, „Princeton” i „Valley Forge”). Większość jednostek wycofano ze służby na przełomie lat 60. i 70. Lotniskowiec „Lexington” służył jako okręt szkolny aż do 1991.

Cztery okręty tej klasy zachowano jako okręty muzealne: USS „Yorktown” w Charlestonie, USS „Lexington” w Corpus Christi, USS „Intrepid” w Nowym Jorku i USS „Hornet” w Alamedzie, niedaleko San Francisco w Kalifornii. USS „Oriskany” został zatopiony 17 maja 2006 u brzegów Florydy, aby stworzyć sztuczną rafę na głębokości 65 metrów dostępną dla płetwonurków.