Lucjusz Licyniusz Krassus

Lucius Licinius Crassus – polityk rzymski, mówca.

Urodzony za konsulatu Kwintusa Serwiliusza Cepiona i Gajusza Leliusza^[1][2], czyli w 140 p.n.e. Był członkiem znakomitego plebejskiego rodu Licyniuszy, Cyceron w mowie^[3] w obronie Rabiriusza wprost nazywa go nobilem.

Uczył się u Lucjusza Celiusza Antypatra (Lucius Caelius Antipater), historyka, prawnika i oratora^[4][5]. Prawa cywilnego uczył się u Kwintusa Mucjusza Scewoli Augura^[6].

W 119 p.n.e. oskarżyciel Gajusza Papiriusza Karbona. Był członkiem dwuosobowej komisji nadzorującej założenie kolonii (Duumvir coloniae deducendae) Narbo Martius (dzisiejsza Narbona) powstałej w 118 p.n.e.^[7] W roku 100 p.n.e. Licyniusz Krassus znalazł się w gronie optymatów, którzy wzięli udział w stłumieniu ruchu trybuna ludowego Saturninusa^[8][9]. W 109 p.n.e. był kwestorem w prowincji Azja. W 107 p.n.e. wybrany trybunem ludowym. W 103 p.n.e. edyl kurulny. Pretorem był w 98 p.n.e. Konsul w 95 p.n.e. Cenzor w 92 p.n.e. wraz z Gnejuszem Domicjuszem Ahenobarbem z którym pozostawał w konflikcie. Swetoniusz przytacza^[10] złośliwą wypowiedź Licyniusza Krassusa o koledze w urzędzie: "nie należy się dziwić, iż ma miedzianą brodę (Ahenobarbus – miedzianobrody): usta ma przecież z żelaza, a serce z ołowiu". Cyceron uważał Licyniusza Krassusa za jednego z najwybitniejszych mówców rzymskich. Jego właśnie i Marka Antoniusza Oratora uczynił głównymi rozmówcami w dziele DE ORATORE AD QVINTVM FRATREM^[11]. i przez ich usta wyraził swoje przemyślenia i wiadomości na temat sztuki oratorskiej w Rzymie.

Żoną Krassusa była Mucja, córka Kwintusa Mucjusza Scewoli Augura^[12], konsula w 117 p.n.e., prawnika. Miał z nią dwie córki Licinie. Adoptował swojego wnuka Scypiona.