Miesierka

Miesierka

Megachile[1]
Latreille, 1802[2]
Miesierka lucernówka
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	tchawkodyszne
Gromada	owady
Rząd	błonkoskrzydłe
Podrząd	trzonkówki
Infrarząd	żądłówki
Nadrodzina	Apoidea
(bez rangi)	pszczoły
Rodzina	miesierkowate
Rodzaj	miesierka
Typ nomenklatoryczny
Xylocopa muraria Fabricius, 1804 (= Apis parietina Fourcroy, 1785)
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Miesierka, miesiarka^[3] (Megachile) – rodzaj owadów z rodziny miesierkowatych (Megachilidae) z rzędu błonkoskrzydłych. W Polsce reprezentowany przez ok. 20 gatunków. Największe osiągają prawie 2 cm, ale większość ma około 1 cm. Samice zbierają pyłek kwiatowy na szczoteczkę brzuszną na spodzie odwłoka, przy okazji zapylając wiele roślin, w tym wiele motylkowych, zwłaszcza komonicę.

U tego rodzaju na przednich skrzydłach występują dwie komórki kubitalne, mniej więcej jednakowej wielkości. Golenie i pierwszy człon tylnych stóp są pokryte krótkimi włoskami. Między pazurkami brak poduszeczek. Część twarzowa płaska (bez wyrostka). Żuwaczki mocne, zwykle czterozębne. Odwłok spłaszczony grzbieto-brzusznie. Całe ciało zwykle gęsto pokryte włoskami w kolorze czarnym z partiami w kolorze żółtym lub białym.

Samice większości polskich gatunków z przyciętych liści (np. brzozy) przygotowują misterne tutki, do których składają jaja i materiały zapasowe (pyłek i nektar). Całość przymykają okrągłym zamknięciem z liścia. W momencie przygotowywania tutek najłatwiej je zauważyć (czerwiec) – wyglądają jakby frunęły na latawcu z liścia. Tutki budują i ukrywają w szczelinach, w ziemi, w drewnie – w korytarzach wygryzionych przez larwy innych owadów, między zmurszałym drewnem a ziemią, w inspektach i skrzynkach balkonowych na kwiaty oraz w pustych łodygach roślin. Część gatunków zamiast liści używa do budowy gniazda innych materiałów, np. żywicy^[4]. Larwy jesienią budują brunatne kokony, w których zimują. W kolejnym roku przepoczwarczają się i opuszczają gniazda.