Mit Syzyfa

Mit Syzyfa (fr. Le Mythe de Sisyphe) – esej filozoficzny Alberta Camusa z 1942 roku. Angielskie tłumaczenie Justina O'Briena zostało opublikowane po raz pierwszy w 1955 roku. Polscy czytelnicy mogli zapoznać się z utworem dzięki zbiorowi esejów wydanych w 1974 roku przez Państwowy Instytut Wydawniczy, który przetłumaczyła Joanna Guze^[1].

W eseju Camus przedstawia swoją filozofię absurdu, daremne poszukiwanie przez człowieka sensu, jedności i jasności w obliczu niezrozumiałego świata pozbawionego Boga i wiecznych prawd lub wartości. Stawia w nim pytanie, czy uświadomienie sobie absurdu wymaga popełnienia samobójstwa, udzielając odpowiedzi w sposób następujący: „Nie, to wymaga buntu”. Następnie przedstawia kilka podejść do absurdalnego życia. Ostatni rozdział porównuje absurdalność życia człowieka z sytuacją Syzyfa, postaci greckiej mitologii, która została skazana na wieczne powtarzanie tego samego bezsensownego zadania: popychania głazu na górę, tylko po to, by ten znów się stoczył. Esej podsumowuje: „Sama walka ... wystarczy, by napełnić serce człowieka. Trzeba sobie wyobrazić Syzyfa szczęśliwego”.

Dzieło można rozpatrywać w odniesieniu do innych dzieł Camusa o tej samej tematyce: powieści Obcy (1942), sztuk teatralnych Nieporozumienie (1942) i Kaligula (1944), a zwłaszcza eseju Buntownik (1951).

Esej poświęcony jest Pascalowi Pia i jest podzielony na cztery rozdziały i jeden dodatek.