Normalna skocznia narciarska – typ skoczni narciarskiej pod względem wielkości plasujący się pomiędzy skoczniami średnimi a dużymi.
Według standardów przyjętych przez Międzynarodową Federację Narciarską skocznia klasyfikowana jest jako normalna, gdy jej rozmiar (HS) wynosi pomiędzy 85 a 109 m. Punkt konstrukcyjny takiej skoczni umieszczony ma być pomiędzy 76 a 99 m[1].
Podczas zawodów Pucharu Świata rozgrywano początkowo od 7 do 10 konkursów w sezonie na normalnych skoczniach (najwięcej - 10 - w sezonie 1986/1987), jednak w latach 90. XX w. zaczęto odchodzić od rozgrywania tego typu konkursów. Po raz pierwszy w historii Pucharu Świata żadnego konkursu na skoczni normalnej nie rozegrano w sezonie 2000/2001 (planowany był jeden taki konkurs, ale został odwołany). Później, w XXI wieku w ramach Pucharu Świata na skoczniach normalnych rozegrano łącznie już tylko 21 konkursów (17 indywidualnych, 2 drużynowe i 2 drużynowe mieszane):
Wszystkie konkursy w Lahti, Kuopio, Pjongczang i Predazzo raz jeden z dwóch konkursów w Krasnej Polanie i konkurs z sezonu 2015/2016 w Lillehammer były zresztą zaplanowane do rozegrania na skoczniach dużych, a przeniesiono je na skocznie normalne tylko z powodu trudnych warunków atmosferycznych.
Konkursy skoków na normalnej skoczni rozgrywane są podczas mistrzostw świata (od 1962 indywidualnie, a także w latach 1982–1997, 2001 i 2005 w drużynie) oraz podczas igrzysk olimpijskich. Na tego typu skoczniach rozgrywane są zawody podczas uniwersjady oraz mistrzostw świata juniorów.
Aktualnie mistrzem świata w skokach na takim obiekcie jest Piotr Żyła[2], natomiast mistrzem olimpijskim Ryōyū Kobayashi[3]. Wśród pań mistrzynią świata jest Katharina Althaus, z kolei mistrzynią olimpijską Urša Bogataj.[3][2]
Najlepsi zawodnicy trenują na skoczniach normalnych głównie po to, by skorygować błędy techniczne podczas wybicia z progu.