Notacja polska

Notacja polska, zapis przedrostkowy, notacja Łukasiewicza, notacja prefiksowa, symbolika beznawiasowa – sposób zapisu wyrażeń logicznych (a później arytmetycznych), podający najpierw operator, a potem operandy (argumenty), który został wynaleziony w 1924^[1], a pierwszy raz użyty w druku w 1929^[2], przez polskiego (stąd nazwa^[a]) filozofa i logika Jana Łukasiewicza.

Notacja polska różni się od notacji infiksowej (w których operatory znajdują się pomiędzy argumentami i wymaga stosowania nawiasów) używanych m.in. przez klasyczne dzieło formalizmu logicznego Principia Mathematica Bertranda Russella i A.N. Whiteheada, a także od odwrotnej notacji polskiej, gdzie operatory znajdują za argumentami. Według Jana Woleńskiego, notacja ta pozwala na łatwiejsze przeprowadzanie operacji na formułach o znacznej długości; formuły krótsze wydają się tu jednak mniej intuicyjne niż w notacji nawiasowej, stąd notacja Łukasiewicza jest rzadko spotykana w dydaktyce^[5].

Czasami terminem „notacja polska” obejmuje się notację z operatorem na początku, jak i odwrotną, z operatorem na końcu^[3].

Notacja ta używana jest w logice znacznie rzadziej niż notacja infiksowa^[6]; wśród niepolskojęzycznych naukowców używających jej znajdował się m.in. Arthur Prior^[7]. Nazwa „notacja polska” zaczęła pojawiać się w druku w latach 50. XX wieku^[8]. Obecnie informatyka jest jedynym polem, gdzie notacja ta jest wciąż popularna, szczególnie jej odwrotna odmiana.

Gdy notacja polska jest używana jako składnia dla wyrażeń matematycznych przez interpretery języków programowania, jest ona łatwo parsowana do drzew składniowych. Może ona definiować jednoznaczne odwzorowanie dla tego samego wyrażenia. Z tego powodu Lisp i pokrewne języki programowania definiują całą swoją składnię w notacji polskiej (a inne używają odwrotnej notacji polskiej).