Ofensywa w Ardenach

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Bitwa o Ardeny”. Zobacz też: film pod tym tytułem.

Ofensywa w Ardenach

II wojna światowa, front zachodni
Amerykańscy żołnierze na pozycjach obronnych w Ardenach
Czas	16 grudnia 1944 – 25 stycznia 1945
Miejsce	masyw Ardenów
Terytorium	Belgia, Luksemburg, III Rzesza
Przyczyna	niemiecka próba rozdzielenia, odcięcia od zaopatrzenia i rozbicia znacznych sił alianckich, mająca na celu zawarcie osobnego pokoju z aliantami zachodnimi
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone  Wielka Brytania  Kanada  Belgia  Francja  Luksemburg  III Rzesza
Dowódcy
Dwight Eisenhower Omar Bradley George Patton Courtney Hodges Anthony McAuliffe Bernard L. Montgomery Walther Model Gerd von Rundstedt Hasso von Manteuffel Josef Dietrich Erich Brandenberger
Siły
16 grudnia: ok. 840 000 ludzi, 1300 czołgów i niszczycieli czołgów 394 działa 16 grudnia: ok. 200 000 – 500 000 ludzi 5 dywizji pancernych, 12 dywizji piechoty, 1800 czołgów 1900 dział
Straty
Amerykańskie: 19 276 zabitych, 23 218 zaginionych lub pojmanych, 47 493 rannych; Brytyjskie: 200 zabitych, 1400 rannych lub zaginionych 15 652 zabitych, 27 582 zaginionych lub pojmanych, 41 600 rannych
Położenie na mapie Belgii miejsce bitwy
50°37′27,4800″N 6°08′14,0640″E/50,624300 6,137240
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Ofensywa w Ardenach, bitwa o Ardeny, w historiografii anglosaskiej znana także jako bitwa o wybrzuszenie (ang. Battle of the Bulge^[a]) – bitwa stoczona w Ardenach na przełomie 1944 i 1945 roku. Była ostatnią dużą operacją ofensywną wojsk niemieckich na froncie zachodnim podczas II wojny światowej.

Armia niemiecka zamierzała rozciąć siły aliantów, oddzielając wojska brytyjskie od amerykańskich, zdobyć Antwerpię, a następnie zaatakować w kierunku północnym, okrążając i niszcząc cztery armie alianckie. Miało to zmusić aliantów zachodnich do wynegocjowania pokoju z państwami Osi.

Niemiecka nazwa tej operacji brzmiała na początku „Jesienna mgła”, ale później dla zmylenia aliantów zmieniono ją na „Wacht am Rhein” (Straż nad Renem). W oficjalnej historii armii amerykańskiej nazywana jest „kampanią w Ardenach i Alzacji”^{[potrzebny przypis]}.

Pomimo że ofensywa zakończyła się ostatecznie klęską, początkowo zaskoczyła aliantów i zmusiła ich do poważnych zmian w planach oraz zaangażowania sporych sił do jej powstrzymania. Z drugiej strony, armia niemiecka poniosła tak duże straty w sprzęcie i żołnierzach, że ułatwiło to późniejszą ofensywę aliantów na Linię Zygfryda oraz ofensywę radziecką, która ruszyła na wschodzie na początku stycznia 1945 roku. Pod względem wielkości zaangażowanych sił była to największa bitwa w historii wojsk Stanów Zjednoczonych.