II wojna światowa, front wschodni, część oblężenia Leningradu | |||
![]() Mapa operacji leningradzko-nowogrodzkiej | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce |
obwód leningradzki, pskowski i nowogrodzki oraz Estonia | ||
Terytorium | |||
Przyczyna |
dążenie do odblokowania obleganego przez Niemców Leningradu | ||
Wynik |
decydujące i strategiczne zwycięstwo ZSRR
| ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
|
Operacja leningradzko-nowogrodzka – operacja strategiczna rozpoczęta przez Armię Czerwoną podczas II wojny światowej 14 stycznia 1944 roku w celu rozbicia sił Grupy Armii „Północ” i odblokowania Leningradu spod oblężenia niemieckiego armiami frontów 2. Nadbałtyckiego, Leningradzkiego oraz Wołchowskiego. Po zaledwie dwóch tygodniach operacji Armia Czerwona kontrolowała już linię kolejową Leningrad–Moskwa, a 26 stycznia Stalin ogłosił, iż blokada Leningradu została zniesiona i że wojska niemieckie zostały wyparte z obwodu leningradzkiego[4]. Zniesienie 900-dniowej blokady było świętowane w Leningradzie salwą 324 dział[5]. Operacja zakończyła się miesiąc później 1 marca, kiedy Stawka rozkazała wojskom Frontu Leningradzkiego kontynuować swoje działania w operacji przez rzekę Narwa, podczas gdy 2 Front Nadbałtycki miał bronić terytorium wyzwolonego w pościgu za niemieckim XVI Korpusem Armijnym[6].
Według radzieckich informacji[1] do 30 stycznia 1944 roku Niemcy stracili 21 000 żołnierzy, 85 dział kalibru od 150 do 400 mm i zostali odepchnięci 60–100 km od Leningradu do rzeki Ługa[7].