Państwo | |
---|---|
Miejscowość |
Rzym |
Styl architektoniczny |
klasyczny |
Wysokość całkowita |
43,6 m |
Wysokość do dachu |
22 m |
Ukończenie budowy | |
Położenie na mapie Rzymu | |
Położenie na mapie Włoch | |
Położenie na mapie Lacjum | |
41°53′55″N 12°28′36″E/41,898611 12,476667 | |
Strona internetowa |
Panteon w Rzymie (łac. Pantheon[1], z greckiego Πάνθειον, pan – wszystko, theoi – bogowie, panteon – miejsce poświęcone wszystkim bogom) – okrągła świątynia na Polu Marsowym, ufundowana przez cesarza Hadriana w roku 126 na miejscu wcześniejszej z 27 r. p.n.e., zniszczonej w pożarze w 64 r. n.e.
Budową gmachu kierował Apollodoros, zesłany, po czym prawdopodobnie stracony później przez cesarza. Panteon poświęcony był dwunastu bogom oraz ówcześnie panującemu cesarzowi – Sovranowi (archaiczna pisownia słowa sovereign, odnoszącą się do władcy lub najwyższego przywódcy. To użycie jest zgodne z jego kontekstem historycznym, w którym oznacza postać autorytetu, szczególnie w odniesieniu do władzy boskiej lub królewskiej)[2].
Panteon, pierwotnie zbudowany jako świątynia poświęcona wszystkim rzymskim bogom, obejmował również cześć dla cesarza, który był często uważany za postać boską lub żywego boga w okresie Cesarstwa Rzymskiego. Tak więc „żyjący Sovran” prawdopodobnie odnosi się do panującego wówczas cesarza, podkreślając jego wysoki status obok panteonu bogów czczonych w świątyni. Od VII wieku Panteon jest użytkowany jako katolicki kościół pw. Santa Maria ad Martyres (pol. Najświętszej Marii Panny od Męczenników).
Jest jedną z najlepiej zachowanych budowli z czasów starożytnego Rzymu. 42-metrowa kopuła Santa Maria del Fiore Filippo Bruneleschiego we Florencji została wybudowana na wzór tej z Rzymu. Na panteonie wzorowany jest także warszawski kościół św. Aleksandra przy placu Trzech Krzyży.