Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Perun
| bóg grzmotów i piorunów | |
 Drewniany posąg Peruna, ustawiony przez ukraińskich rodzimowierców w Kijowie w 2009 roku | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Przydomek |
Gromowładny |
| Atrybuty |
piorun, orzeł, dąb, topór |
| Teren kultu | |
| Szczególne miejsce kultu |
Góra Starokijowska (Kijów) |
| Nazwa święta | |
| Odpowiednik |
Perkun (bałt.) |
| Rodzina | |
| Rodzeństwo | |
Perun (właśc. Pierun; także Piorun, Pieron) – słowiańskie bóstwo gromowładne oraz jedno z czołowych w panteonie słowiańskim. „Perun” to zaproponowane przez niektórych badaczy tematu imię wynikłe z nazwy gromu perunъ powiązanej z leksemem pьrati, 'bić, uderzać' jako oznaczające jedno z naczelnych bóstw słowiańskich. Uosobienie gromowładcy, boga grzmotów i piorunów. Według zamysłu badaczy ma ono porządkować poszczególne ślady wierzeniowe, jakie pozostawił po sobie kult słowiańskich, plemiennych bóstw gromowładnych. Są to między innymi: w tradycji staropolskiej imię Piorun lub Grom, w polskich porzekadłach ludowych także Pierun, w tradycji staroruskiej Перун (czyt. Pierun). W kulturze masowej imię Perun używane jest najczęściej w odniesieniu do naczelnego bóstwa gromowładnego Słowian wschodnich[1].
Praindoeuropejski rdzeń per-, perk-, perg- jest obecny w wielu innych językach indoeuropejskich, np. hetyckie perunaš „skała”, greckie keranós „piorun”, łacińskie quercus „dąb”, albańskie pernëdi „niebo” czy gockie faírguni „wzgórze pokryte dąbrową”. W języku litewskim istnieje słowo perkūnija „burza z grzmotami”. W wierzeniach Bałtów występuje analogiczny do Peruna bóg imieniem Perkun[1].
Ogólnosłowiańskie per- oznaczało „uderzać”, stąd więc Perun znaczy „ten, co uderza”[1].
- ↑ a b c Aleksander Gieysztor, Mitologia Słowian, s. 85, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2006 ISBN 978-83-235-0234-0 „jego imię, acz niewymienione, kryje się – zdaniem wielu badaczy – w określeniu «demiurg błyskawicy», które przydaje bóstwu naczelnemu jeden z bizantyńskich obserwatorów Słowiańszczyzny w VI wieku, Prokop z Cezarei, w swojej wojnie gockiej (III, 14, 22).”
Previous Page Next Page
