Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Prince
 Prince (1981) | |
| Imię i nazwisko |
Prince Rogers Nelson |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 czerwca 1958 |
| Data i miejsce śmierci |
21 kwietnia 2016 |
| Przyczyna śmierci |
przedawkowanie fentanylu |
| Instrumenty |
gitara, gitara basowa, instrumenty perkusyjne, instrumenty klawiszowe |
| Gatunki |
R&B[1], funk[1], soul[1], rock, pop[1], dance rock[1], dance-pop[1] |
| Zawód | |
| Aktywność |
1978–2016 |
| Wydawnictwo |
Universal, Arista, Paisley Park Records, NPG Records, Warner Bros. Records, Columbia |
| Powiązania |
The Revolution, The New Power Generation, Madhouse, 3rdeyegirl |
| Strona internetowa | |
Prince, właśc. Prince Rogers Nelson (ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, zm. 21 kwietnia 2016 w Chanhassen) – amerykański muzyk, piosenkarz, kompozytor i autor tekstów, przedstawiciel wielu stylów, w tym R&B, funk, jazz, soul, rock, disco i pop[1].
Należał do najbardziej nowatorskich i ekscentrycznych postaci na amerykańskiej scenie popowej i rockowej. Nazywany „Księciem Popu”, wpłynął znacząco na rozwój muzyki rozrywkowej i był jedną z głównych postaci sceny muzycznej, zwłaszcza w latach 90. XX wieku[2]. Był postrzegany jako jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci sceny muzycznej[3]. Jego zachowanie na scenie i ubiór początkowo były uważane za obsceniczne[4]. Uznawany przez prasę także za symbol seksu i artystę, który ukształtował swoją karierę, często walcząc z przyjętymi praktykami muzycznymi[5]. Był uważany za wirtuoza gitary elektrycznej, grał także na instrumentach klawiszowych i perkusyjnych.
Od swojego debiutu w 1978 wydał ponad 40 albumów, które szacunkowo rozeszły się w ponad 100 mln egzemplarzy na świecie[6]. Za sprzedaż albumów w USA otrzymał jedną diamentową płytę, jedną poczwórnie platynową, sześć podwójnie platynowych, siedem platynowych i osiem złotych. Do jego największych przebojów należą: „Little Red Corvette”, „When Doves Cry”, „Let’s Go Crazy”, „Purple Rain”, „Raspberry Beret”, „Kiss”, „U Got the Look”, „Batdance”, „Cream” i „The Most Beautiful Girl in the World”[5].
Poza działalnością solową współpracował także z innymi artystami. Występował na scenie m.in. z Eryką Badu, Alicią Keys czy Stevie’em Wonderem. Był producentem albumu Like a Prayer (1989) Madonny oraz współpracował przy tworzeniu płyty Kate Bush pt. The Red Shoes (1993). W swoich repertuarach utwory autorstwa Prince’a mieli m.in. Tom Jones oraz Sinéad O’Connor („Nothing Compares 2 U”).
Zdobył siedem nagród Grammy, Oscara i Złotego Globa, a w 2004 został włączony do Galerii Sław Rock&Rolla. Zajmował się także produkcją muzyczną i aranżacją swoich utworów[7].
- ↑ a b c d e f g Stephen Thomas Erlewine: Prince Biography. AllMusic. [dostęp 2010-02-22]. (ang.).
- ↑ Prince nie żyje. TVN24. [dostęp 2016-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-21)]. Cytat: Prince zawsze zaskakiwał innowacyjnością i miał ogromny wpływ na rozwój muzyki (pol.).
- ↑ Wesley Morris (2016-04-21): Prince Knew What He Wanted: Sex, Soul and You. „The New York Times”. [dostęp 2019-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-01)]. (ang.).
- ↑ Marques Harper: Heels, hair and purple clothes: 6 ways Prince explored sexuality, gender roles and fashion on his own terms. „Los Angeles Times”. [dostęp 2016-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-22)]. (ang.).
- ↑ a b Jon Pareles (2016-04-22): Prince, an Artist Who Defied Genre, Is Dead at 57. „The New York Times”. [dostęp 2016-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-22)]. (ang.).
- ↑ Prince nie żyje. „Książę” miał 57 lat. Interia. [dostęp 2016-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-21)]. (pol.).
- ↑ Tom Larson: History of Rock and Roll. Kendall/Hunt Publishing Company, 1 lutego, 2004, s. 243. ISBN 978-0-7872-9969-9. (ang.).
Previous Page Next Page
