Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Ragtime
| Pochodzenie |
blues, muzyka poważna, walk-around[1], cake-walk[1], marsz[1], polka[1], kadryl[1], wodewil, muzyka taneczna |
|---|---|
| Czas i miejsce powstania | |
| Instrumenty |
fortepian, pianino, pianola, gitara klasyczna, gitara akustyczna[2], gitara 12-sto strunowa[2] |
| Największa popularność |
koniec XIX wieku, początek i pierwsza dekada XX wieku |
| Gatunki pokrewne | |
| Podgatunki | |
| dixieland[1], jazz nowoorleański | |
| Style regionalne | |
| Nowy Orlean[1], Sedalia[1], St. Louis[1], Nowy Jork[1] | |
| Inne tematy | |
| ragtime bands[1] | |
Ragtime – forma muzyczna wywodząca się z formy tanecznej[3]. Metrum parzyste 2/4 (z wyjątkami), tempo umiarkowane, rytm złożony i kunsztowny, silnie synkopowany[3] (stąd nazwa pochodząca od angielskich słów ragged time – poszarpane metrum[4]), z jednostajnym, zazwyczaj ósemkowym akompaniamentem w partii basowej[3] (faktura homofoniczna).
Ragtime do poziomu muzyki wyniósł afroamerykański kompozytor i pianista Scott Joplin. Ragtime standardowo był grany na solowym instrumencie klawiszowym (pianino, fortepian[3], pianola) i z tymi instrumentami najczęściej jest utożsamiany, jednak Big Bandy w takich ośrodkach jak Nowy Orlean i Nowy Jork, powstały właśnie na tej formie muzycznej.
Ragtime również powiązany jest z bluesem, można go grać na gitarze. Wielu bluesmanów łączyło swą muzykę z właśnie ragtimem. Przykładem fuzji bluesa i ragtime jest Blind Willie McTell i jego utwór „Georgia Rag”[5].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Ragtime. rmfclassic.pl. [dostęp 2020-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-28)]. (pol.).
- ↑ a b Henry Russell: Ikony bluesa i soul. 2013. (pol.).
- ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie:1BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Joachim Ernst Berendt: Wszystko o jazzie. Od Nowego Orleanu do jazz-rocka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1991, s. 20. ISBN 83-224-0411-5.
- ↑ Henry Russell, Ikony bluesa i soul, 2003.
Previous Page Next Page
