Koncert Soft Machine w Oslo (2018) | |
Rok założenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Gatunek |
rock progresywny |
Aktywność |
1966–1984, 2005, od 2015 |
Wydawnictwo |
ABC Probe, Columbia, Harvest, EMI |
Powiązania |
Syd Barrett, The Wilde Flowers, Mister Head, Gong, Keith Tippett, Centipede, Matching Mole, Kevin Ayers & the Whole World, Delivery, Bluesology, Elton John, Nucleus, Stomu Yamashta, Tony Williams Lifetime, John Etheridge Quartet, Soft Head, Soft Heat, In Cahoots, Bruford, Police, Chris McGregor’s Brotherhood of Breath, King Crimson, Keef Hartley, Third Ear Band, Just Us, Soft Works, Isotope, False Alarm, The BBC Big Band, Stan Tracey Big Band, Geoff Eales Trio, Gil Evans, Marianne Faithfull, Alexis Korner, Brand X, Brian Eno, Mirage, Mike Westbrooke, 2nd Vision, Stéphane Grappelli, Ric Sanders/John Etheridge Group, Nigel Kennedy, Zappatistas, Eberhard Weber's Colours, Adiemus, Jigsaw, Jimi Hendrix Experience |
Byli członkowie | |
Daevid Allen, Robert Wyatt, Kevin Ayers, Hugh Hopper, Allan Holdsworth, Andy Summers, Mike Ratledge, Larry Nowlin, Lyn Dobson, Elton Dean, Ric Sanders, John Etheridge, Karl Jenkins, John Marshall, Percy Jones, Ray Warleigh, Roy Babbington, Steve Cook, Alan Wakeman, Phil Howard, Nick Evans, Marc Charig, Brian Hopper | |
Strona internetowa |
Soft Machine – brytyjska progresywna grupa rockowa wywodząca się ze sceny Canterbury. Soft Machine obok Henry Cow i Pink Floyd była najwybitniejszą grupą brytyjskiego podziemia artystycznego drugiej połowy lat sześćdziesiątych. Prekursor i jeden z najwybitniejszych przedstawicieli jazz-rocka. Muzyka grupy oparta była na solowej wirtuozerii instrumentalistów, rozbudowanych solówkach łączących elementy rocka, jazzu i improwizacji, eksperymentów dźwiękowych oraz muzycznej głębi. Choć grupa nie zdobyła wielkiej popularności, zaliczana jest do najbardziej wpływowych grup rockowych.