Teatr improwizowany

Teatr improwizowany (znany także jako impro) – forma teatru, w którym aktorzy grają spontanicznie, bez scenariusza. Współczesny teatr improwizacyjny miał swój początek na zajęciach prowadzonych przez Violę Spolin (szkoła amerykańska) i Keitha Johnstone’a (szkoła angielska) w latach pięćdziesiątych XX wieku. Viola Spolin – autorka książki „Improvisation for the theatre” – stworzyła reżyserskie techniki pracy z aktorami, które pomagają rozwijać spontaniczność i bardziej koncentrować się na chwili obecnej. Tworząc ćwiczenia i gry improwizacyjne, chciała pomóc aktorom odblokować potencjał twórczej ekspresji i rozwinąć kreatywność. Techniki improwizacji stworzone przez Violę Spolin używane są obecnie przez reżyserów, aktorów teatralnych i filmowych, komików oraz pisarzy.

Keith Johnstone – autor książek „Impro: Improvisation and the Theatre” oraz „Impro for Storytellers” – jest jednym z niewielu propagatorów sztuki improwizacji na świecie. Na początku chciał jedynie uczynić sztukę teatralną bardziej atrakcyjną dla zwykłych ludzi. Połączył więc sport i teatr, organizując dla grup teatralnych zawody, które polegały na konkurowaniu w grach improwizacyjnych na scenie. Kombinację tę nazwał „teatrosportami” (ang. Theatresports)^[1].

Ich technika szybko wyewoluowała, stając się niezależną formą sztuki.

We wszystkich formach improwizacji aktorzy tworzą dialogi i akcję w trakcie występowania. Nieprzewidywalna natura takiego występu nadaje się naturalnie na komedię, co może trochę tłumaczyć dlaczego przeważająca większość improwizowanych przedstawień jest komediowa, a nie dramatyczna. Dramatyczna improwizacja jest używana przez wiele grup i artystów po to, żeby stworzyć tekst i treść do późniejszych występów, tzw. teatr „organiczny” – metoda szczególnie preferowana przez twórców teatru politycznego, teatru eksperymentalnego, i praktyków terapii dramą. Improwizację równie często stosuje się podczas ćwiczeń aktorskich. Współczesną improwizowaną komedię w kulturze zachodniej można podzielić ogólnie na dwie kategorie: formę krótką (shortform) i formę długą (longform).