U-47 (1938)

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego U-47 z 1938 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

U-47

Klasa	okręt podwodny
Typ	VIIB
Historia
Stocznia	Germaniawerft, Kilonia
Położenie stępki	27 lutego 1937
Wodowanie	29 października 1938
Kriegsmarine
Wejście do służby	17 grudnia 1938
Los okrętu	zaginął 7 marca 1941
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	753 tony 857 ton
Długość	66,5 metra
Szerokość	6,2 metra
Zanurzenie testowe	100 metrów
Zanurzenie maksymalne	220 metrów
Napęd
2 × 1160 KM diesel 2 × 375 KM (280 kW) elektryczne
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	17,2 węzła 8 węzłów
Zasięg	6500 Mm/12 w. (pow.) 90 Mm/4 w. (zan.)
Sensory
sonar: Gruppenhorchgerät (GHG)
Uzbrojenie
14 torped G7a, 1 działo 88 mm 1 działko 20 mm plot.
Wyrzutnie torpedowe	dziób: 4 × 533 mm rufa: 1 × 533 mm
Załoga	44 oficerów i marynarzy
Multimedia w Wikimedia Commons

U-47 – niemiecki oceaniczny okręt podwodny typu VIIB. Zwodowany w październiku 1938 roku, do służby w Kriegsmarine wszedł w grudniu 1938 roku pod dowództwem Günthera Priena, który jeszcze przed wybuchem II wojny światowej został uznany za najbardziej agresywnego dowódcę U-Bootów.

Wkrótce po wybuchu wojny, kapitänleutnant Prien na ochotnika przeprowadził samotny atak na główną bazę Home Fleet w Scapa Flow. Dzięki zatopieniu tam przestarzałego brytyjskiego pancernika HMS „Royal Oak”, U-47 szybko stał się najbardziej znanym U-Bootem na świecie, zaś jego dowódca bohaterem w Niemczech. Z powodu wadliwej początkowo konstrukcji niemieckich torped nie powiodły się natomiast ataki U-47 na ciężki krążownik HMS „Norfolk” oraz pancernik HMS „Warspite” w trakcie całkowicie nieudanej z tego powodu dla U-Bootów kampanii norweskiej. W początkowym okresie bitwy o Atlantyk, dzięki agresywności i umiejętnościom swojego dowódcy, U-47 stał się jednym z najskuteczniejszych okrętów podwodnych w historii pod względem wielkości zatopionego tonażu. Ogółem uznano mu zatopienie 32 jednostek o łącznym tonażu 202 514 tony. Ochrzczony mianem „byka ze Scapa Flow”, U-47 zaginął na północnym Atlantyku w marcu 1941 roku. Śmierć Günthera Priena wywołała głęboki szok w Niemczech. Utrata w ciągu zaledwie 10 kolejnych dni trzech najskuteczniejszych dotąd niemieckich U-Bootów, U-47, U-100 Joachima Schepkego oraz U-99 Otto Kretschmera, stanowiła cezurę kończącą pasmo sukcesów niemieckich okrętów podwodnych.

U-47 był średniej wielkości okrętem podwodnym przeznaczonym do długotrwałych patroli na wodach Atlantyku i Morza Północnego. Miał 753 tony wyporności na powierzchni oraz 857 ton w zanurzeniu. Zasięg na powierzchni wynosił 6500 mil morskich z prędkością 12 węzłów. Okręt wyposażony w sonar GHG, zdolny był do bezpiecznego zanurzenia się na głębokość 220 metrów. W zanurzeniu mógł pływać z maksymalną prędkością 8 węzłów. Załoga U-47 składała się z 44 oficerów i marynarzy, zaś jego uzbrojenie główne stanowiło 14 torped G7a i G7e wystrzeliwanych z 5 wyrzutni torpedowych.