Wincenty Witos

Wincenty Witos
	; Wincenty Witos (1920)
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1874 ; Wierzchosławice, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	31 października 1945 ; Kraków, Polska
	Prezydent Ministrów
Okres	od 24 lipca 1920; do 13 września 1921
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast”
Poprzednik	Władysław Grabski
Następca	Antoni Ponikowski
	Prezes Rady Ministrów
Okres	od 28 maja 1923; do 14 grudnia 1923
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast”
Poprzednik	Władysław Sikorski
Następca	Władysław Grabski
	Prezes Rady Ministrów
Okres	od 10 maja 1926; do 14 maja 1926
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast”
Poprzednik	Aleksander Skrzyński
Następca	Kazimierz Bartel
	Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”
Okres	od 1 grudnia 1918; do 15 marca 1931
Przynależność polityczna	PSL „Piast”
Poprzednik	Jan Sadlak
	Prezes Stronnictwa Ludowego
Okres	od 8 grudnia 1935; do 16 kwietnia 1936
Przynależność polityczna	Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Jan Woźnicki
Następca	Maciej Rataj
	Prezes Stronnictwa Ludowego
Okres	od 17 maja 1939; do 1939
Przynależność polityczna	Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Maciej Rataj
	Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego
Okres	od 22 sierpnia 1945; do 31 października 1945
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Następca	Stanisław Mikołajczyk
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Wincenty Witos (ur. 21 stycznia 1874 w Wierzchosławicach, zm. 31 października 1945 w Krakowie) – polski polityk, działacz ruchu ludowego, trzykrotny premier Rzeczypospolitej Polskiej.

Od 1895 w Stronnictwie Ludowym, w latach 1908–1914 poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego, od 12 kwietnia 1908 do 28 lipca 1931 wójt Wierzchosławic. Poseł do austriackiej Rady Państwa (1911–1918), członek Wydziału Finansowego Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych^[1], od 1914 w PSL „Piast” (prezes ugrupowania od 26 czerwca 1916 roku^[2] do 1931 roku) i w Naczelnym Komitecie Narodowym, później w Lidze Narodowej (1917–1918), prezes Polskiej Komisji Likwidacyjnej. Od 1919 poseł na Sejm RP.

Trzykrotnie sprawował funkcję premiera (od 24 lipca 1920 do 13 września 1921, od 28 maja 1923 do 14 grudnia 1923 i od 10 maja 1926 do 14 maja 1926), jego rząd został obalony w wyniku przewrotu majowego. W latach 1929–1930 jeden z przywódców Centrolewu. W 1930 aresztowany przez władze sanacyjne, osadzony w twierdzy brzeskiej, oskarżony w tzw. procesie brzeskim o przygotowywanie zamachu stanu, skazany na 1,5 roku więzienia, udał się na emigrację do Czechosłowacji. Do kraju powrócił 31 marca 1939 po okupacji Czecho-Słowacji przez wojska niemieckie i utworzeniu Protektoratu Czech i Moraw. Po agresji III Rzeszy na Polskę internowany przez Niemców, odrzucił propozycję utworzenia rządu kolaboracyjnego. Po utworzeniu w czerwcu 1945 Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej powołany na wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Narodowej (nie podjął obowiązków), w 1945 prezes utworzonego przez Stronnictwo Ludowe „Roch” legalnego Polskiego Stronnictwa Ludowego (mikołajczykowskiego). Jeden z najważniejszych, a także najbardziej wyrazistych i wpływowych polityków II Rzeczypospolitej^[3]^[4]^[5]. Jeden z ojców niepodległej Polski^[6]^[7].