Emblemat Dowództwa WOP | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
13 września 1945 |
Rozformowanie |
15 maja 1991 |
Tradycje | |
Święto |
10 czerwca[a] |
Kontynuacja | |
Dowódcy | |
Pierwszy | |
Ostatni |
gen. dyw. Feliks Stramik |
Organizacja | |
Dyslokacja |
Dowództwo (szefostwo) WOP w Warszawie |
Podległość |
MON (1945–1949) |
Wojska Ochrony Pogranicza (WOP) – zlikwidowana formacja wojskowa, służba Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, część ludowego Wojska Polskiego. Odrębny rodzaj wojsk powołany do ochrony granic Polski Ludowej.
Największy stan Wojska Ochrony Pogranicza osiągnęły w październiku 1953 roku – 33 675 żołnierzy. W tej liczbie było: 4189 oficerów, 890 podchorążych, 2321 podoficerów nadterminowych, 4352 podoficerów służby zasadniczej i 21 923 szeregowych. 78% żołnierzy (26 275) tych wojsk stanowili żołnierze służby zasadniczej, a 19,6% (6610) kadra zawodowa[1].
WOP wielokrotnie zmieniały podległość strukturalno-służbową, przechodząc z podległości Ministerstwa Obrony Narodowej poprzez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i odwrotnie, natomiast w końcowej fazie swojego istnienia (od 1972) pozostawały w podległości MSW, jako formacja wojskowa.
Żołnierzy WOP obowiązywały te same regulaminy i przepisy ubiorcze, co pozostałych żołnierzy SZ PRL. Wyróżnikiem był zielony otok czapki garnizonowej.
W wyniku przemian i transformacji ustrojowej Wojska Ochrony Pogranicza zostały rozformowane z dniem 16 maja 1991[b], a w ich miejsce utworzono Straż Graniczną, jako formację typu policyjnego, o charakterze prewencyjnym i będącą organem ścigania, powołaną do ochrony granic Rzeczypospolitej Polskiej.
W myśl Ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (art. 5 ust. 1 pkt 6) z 18 grudnia 1998 Zwiad WOP jest uznany za organ bezpieczeństwa państwa[2].
<ref>
dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>