Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.

Responsive image


Wymieranie permskie

Intensywność wymierań organizmów morskich na przestrzeni poszczególnych okresów geologicznych: Botomanian – wczesny kambr, Dresbachian – późny kambr, End O – koniec ordowiku, End S – koniec syluru, Late D – górny dewon, Middle C – środkowy karbon, End Middle P – koniec środkowego permu, End P – koniec permu, End Tr – koniec triasu, End J – koniec jury, End K – koniec kredy, End Eocene – koniec eocenu

Wymieranie permskiemasowe wymieranie gatunków pod koniec permu[1], ok. 252–245 mln lat temu, określane czasem mianem „matki wielkich wymierań”. W ciągu ostatnich milionów lat permu wymarło ok. 90–95% gatunków organizmów morskich (m.in. koralowce czteropromienne oraz trylobity), przeszło 60% rodzin gadów i płazów i 30% rzędów owadów. Wymarły w tym czasie również drzewiaste widłaki, skrzypy i paprocie.

W wyniku tego zdarzenia wymarło o wiele więcej gatunków roślin i zwierząt niż w czasie o wiele bardziej znanego wymierania kredowego[2].

W wyniku wymierania permskiego pojawiło się wiele nowych linii ewolucyjnych.

W wyniku zdarzenia na pograniczu permu i triasu zagładzie uległo wiele ekosystemów, zarówno morskich (rafy), jak i lądowych oraz wielka bioróżnorodność[2].

Samo wymieranie stało się punktem przełomowym między dwiema erami paleozoiczną i mezozoiczną.

Bardzo ważnym dowodem wymierania późnopermskiego jest luka biokrzemionkowa przedzielona czarnymi łupkami.

  1. S.I. Volozhin, [Cryptorchism], „Fel'dsher I Akusherka”, 40 (10), 1975, s. 23–26, ISSN 0014-9772, PMID252 [dostęp 2020-01-26].
  2. a b Michael J. Benton: Gdy życie prawie wymarło. Tajemnica największego masowego wymierania w dziejach Ziemi, Prószyński Media Sp. z o.o., Warszawa 2017, s. 155, ISBN 978-83-8097-074-8.

Previous Page Next Page