Wymowa warszawska

Wymowa warszawska – normatywna forma wymowy języka polskiego, przyjęta jako wzorzec ogólnopolski, opozycyjna względem wymowy krakowsko-poznańskiej, charakteryzująca się:

wymową ubezdźwięczniającą, polegającą na bezdźwięcznym wymawianiu wygłosu wyrazu poprzedzającego (niebędącego przyimkiem) przed wyrazem o nagłosie samogłoskowym lub sonornym, np. [b r a t m a t ḱ i], [ʒ́i ś n a g l e], [k o š m a l ’i n]
bezdźwięcznym wymawianiem grup spółgłoskowych typu [t v], co oznacza, że dochodzi do tzw. upodobnień postępowych, polegających na upodobnieniu głoski następującej do głoski poprzedzającej, np. [t f u i̯] [ś f ’i̯a t] [x f a u̯a] [x f ’i l a]
występowaniem na granicy morfologicznej wyrazu (w obrębie morfemu realizowana jako [ŋ] – n tylnojęzykowe), przed głoskami zwartymi tylnojęzykowymi [k], [g] oraz przed głoskami zwartymi postpalatalnymi [ḱ], [ǵ], spółgłoski nosowej przedniojęzykowo-zębowej [n], np. [p a ń e n k a], [s a n k ’i], [o k ’e n k o].