Yamato (1940)

Ten artykuł dotyczy japońskiego pancernika. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Yamato
大和

„Yamato” podczas prób morskich w 1941
Klasa	pancernik
Typ	Yamato
Historia
Stocznia	Kure
Początek budowy	4 listopada 1937
Wodowanie	8 sierpnia 1940
Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby	16 grudnia 1941
Zatopiony	7 kwietnia 1945
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	63 000 ts (65 027 ton)
Długość	256 metrów (linia wodna), 263 m (całkowita).
Szerokość	38,9 metrów
Zanurzenie	11 metrów
Napęd
• 4 turbiny parowe o łącznej mocy 150 000 shp, • 12 kotłów Kampon(inne języki) • 4 trójłopatowe śruby.
Prędkość	27 węzłów (50 km/h)
Zasięg	7200 mil morskich przy prędkości 16 węzłów.
Sensory
radary: Typ 21, 2 x Typ 22, od 1944: Typ 13  sonar: Typ 0
Uzbrojenie
1941: 9 dział kal. 460 mm (3×3), 12 dział kal. 155 mm (4×3), 12 dział kal. 127 mm, 24 działa plot. kal 25 mm (8×3), 4 działa plot. kal 13,2 mm (2×2). 1945: 9 dział kal. 460 mm (3×3), 6 dział kal. 155 mm (2×3), 24 działa kal. 127 mm, 162 działa plot. kal 25 mm (52×3, 6×1), 4 nkm plot. kal 13,2 mm (2×2)
Opancerzenie
650 mm z przodu wież artylerii głównej, 410 mm główny burtowy pas pancerny, 200 mm centralny (75%) pokład pancerny, 226,5 mm zewnętrzny (25%) pokład pancerny.
Wyposażenie
2 katapulty lotnicze, 14 łodzi motorowych 8 reflektorów przeciwlotniczych 150 cm 4 lampy sygnalizacyjne 60 cm i 2 lampy 40 cm
Wyposażenie lotnicze
7 wodnosamolotów
Załoga	2500–2800
Multimedia w Wikimedia Commons

Yamato (jap. 大和) – superpancernik służący w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w okresie II wojny światowej, pierwszy okręt typu Yamato. Jego nazwa pochodziła od historycznej japońskiej prowincji Yamato. „Yamato”, wraz z bliźniaczym „Musashi”, były największymi pancernikami, jakie kiedykolwiek zbudowano^[1], oba miały przy pełnym obciążeniu wyporność około 65 000 ton i miały artylerię główną w postaci dziewięciu dział kalibru 460 mm. Żaden z nich nie przetrwał wojny.

Pancerniki typu Yamato stworzono, aby przeciwstawić się przewadze liczebnej okrętów Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, głównego rywala Japonii na Pacyfiku. Stępkę pod „Yamato” położono w 1937, oficjalnie przyjęto go do służby w tydzień po ataku na Pearl Harbor, 16 grudnia 1941. W 1942 pełnił rolę okrętu flagowego Połączonej Floty, w czerwcu 1942 admirał Isoroku Yamamoto dowodził z jego pokładu zakończoną katastrofalną klęską Japonii bitwą pod Midway. Na początku 1943 rolę okrętu flagowego przejął od niego „Musashi”. Resztę tego, jak i większość 1944 roku, „Yamato” spędził przemieszczając się, w reakcji na zagrożenia ze strony sił amerykańskich, pomiędzy japońskimi bazami morskimi Truk i Kure. W czerwcu 1944 był obecny w czasie bitwy na Morzu Filipińskim, nie odegrał w niej jednak żadnej roli. Jedyną okazją, podczas której użył dział swojej artylerii głównej przeciw okrętom nawodnym przeciwnika, była stoczona w październiku 1944 bitwa w Zatoce Leyte, podczas której Japończycy podjęli nieudaną próbę obrony Filipin przed amerykańską inwazją.

W 1944 równowaga sił morskich na Pacyfiku przechyliła się ostatecznie na niekorzyść Japonii, w początku 1945 flota japońska praktycznie już nie istniała, w dodatku jej i tak niewielkie możliwości ograniczały ciągłe braki paliwa. W kwietniu 1945, w desperackiej próbie spowolnienia postępów aliantów, „Yamato” wysłano na samobójczą misję na Okinawę, aby, walcząc aż do zniszczenia, bronił wyspy przed atakiem. Siły japońskie zostały dostrzeżone na południe od Kiusiu przez amerykańskie okręty podwodne i samoloty, 7 kwietnia „Yamato” został wraz z większością załogi zatopiony przez amerykańskie bombowce i samoloty torpedowe jako ostatni pancernik w historii zniszczony w walce.