Kraljevstvo Dahomej

Kraljevstvo Dahomej cca. 1600. – 1894.   → Zastava (1818–1858) Glavni grad Abomey Jezik/ci fon jezik Religija vudu Vlada Apsolutna monarhija Kralj (Ahosu)  • cca. 1600. – 1625. Gangnihessoua  • 1645. – 1685. Houegbadjab (prvi)  • 1889. – 1894. Béhanzin (zadnji) Historija  • Osnivanje monarhije oko 1600.  • Dakodonu osvaja Abomey oko 1620.  • Agaja osvaja Alladu i Ouidah 1724. – 1727.  • Ghézo pobjeđuje Oyje 1823.  • Francuski protektorat 15. siječnja 1894.  • Ukidanje 1904. Površina  • 1700.[1] 10.000 km² (3861 mi² ) Stanovništvo  • 1700.[1] (procjena) 350.000       Gustoća 35 /km²  (90,6 /mi² ) Danas dio  Benin a Gangnihessou je bio prvi vladar Fona na teritoriju abomejskog platoa, iz kojeg će kasnije nastati Kraljevstvo Dahomej. On formalno nije imao titulu kralja, ali je bio vladar tog područja. b Houegbadja se danas uglavnom navodi kao prvi titularni kralj Dahomeja, iako je Dakodonou negdje oko 1625. godine osnovao samo kraljevstvo i dao izgraditi kraljevsku palaču.

Kraljevstvo Dahomej bila je monarhija u Zapadnoj Africi, na teritoriju suvremenog Benina, koja je postojala od otprilike 1600. godine sve do 1894. godine, kada je posljednji dahomejski kralj, Béhanzin, poražen od strane Francuza, a Dahomej je anektiran u sklopu Francuske Zapadne Afrike kao kolonija. Dahomejsko kraljevstvo osnovali su Foni početkom XVII. vijeka, a isto se razvijalo oko Abomeyja, gdje je bilo sjedište kraljeva, kroz XVIII. vijek, kada je, osvajanjem ključnih obalnih naselja (posebice Ouide), postalo regionalna sila.

Dobar dio XVII. vijeka, Dahomej je bio regionalna sila sve dok sredinom istog perioda nisu postali vazalna država Carstva Oyo.^[1] Dahomej je imao dobro organiziranu nacionalnu ekonomiju te je imao plodnu trgovinu robljem s Europljanima kroz transatlantsku rutu, čiji je važan centar bio upravo Ouidah; trgovinom su Dahomejci dobivali raznorazno oružje, tkanine i alkohol od Europljana.^[2] Dahomej je također imao i bogatu kulturu, a značajna je bila i potpuno ženska vojna jedinica koju su Europljani nazvali dahomejskim Amazonkama; vudu religija je također imala bogatu tradiciju štovanja, pri čemu su se poseno isticali godišnji običaji, koji su uključivali slavljenje vladara i ljudske žrtve. Kralj (fon: Ahosu) je, prema izvornim europskim zapisima, bio apsolutistički despot,^[3] međutim tu se vjerojatno radi o pretjerivanjima;^[4] svi su vladari pripadali dinastiji Alladaxonou, a izabirali su se na Velikom vijeću, s tim da sam proces izbora ni danas nije u potpunosti jasan;^[3][5] najčešće je nasljednik bio najstariji sin, mada to nije uvijek bila praksa.^[6] Kralj je uz sebe imao i Kraljevsko vijeće, koje su sačinjavali ključni savjetnici vladara.

Godine 1894., Francuska je porazila dahomejsku vojsku te na području kraljevstva formirala protektorat, koja je inkorporiran u Francusku Zapadnu Afriku. Iako više nije imao nezavisnost, Dahomej je i dalje nastavio postojati te je formalno izabirao vladare sve do 1904. godine, kada je svaka autonomija potpuno ukinuta, a protektorat je pretvoren u koloniju.

1. ↑ ^{1,0 1,1} Heywood, Linda M.; John K. Thornton (2009). „Kongo and Dahomey, 1660-1815”. u: Bailyn, Bernard & Patricia L. Denault. Soundings in Atlantic history: latent structures and intellectual currents, 1500–1830. Cambridge, MA: Harvard University Press. 
2. ↑ Polanyi, Karl (1966). Dahomey and the Slave Trade: An Analysis of an Archaic Economy. Seattle: University of Washington Press. 
3. ↑ ^{3,0 3,1} Bay, Edna (1998). Wives of the Leopard: Gender, Politics, and Culture in the Kingdom of Dahomey. University of Virginia Press. 
4. ↑ Monroe, J. Cameron (2011). „In the Belly of Dan: Space, History, and Power in Precolonial Dahomey”. Current Anthropology 52 (6): 769–798. DOI:10.1086/662678. 
5. ↑ Yoder, John C. (1974). „Fly and Elephant Parties: Political Polarization in Dahomey, 1840-1870”. The Journal of African History 15 (3): 417–432. DOI:10.1017/s0021853700013566. 
6. ↑ Law, Robin (1997). „The Politics of Commercial Transition: Factional Conflict in Dahomey in the Context of the Ending of the Atlantic Slave Trade”. The Journal of African History 38 (2): 213–233. DOI:10.1017/s0021853796006846.