Dakilang Constantino

Dakilang Constantino
Ika-57 Emperador ng Imperyo Romano
Ulo ng estatwa ni Constantino sa Capitoline Museums.[1]
Paghahari	25 Hulyo 306 CE – 29 Oktubre 312 CE[notes 1] 29 Oktubre 312 – 19 Setyembre 324[notes 2] 19 Setyembre 324 – 22 Mayo 337[notes 3]
Buong pangalan	Flavius Valerius Aurelius Constantinus Augustus
Kapanganakan	27 Pebrero ca. 272[2]
Lugar ng kapanganakan	Naissus, Moesia Superior, kasalukuyang Serbia
Kamatayan	22 Mayo 337(337-05-22) (edad 65)
Lugar ng kamatayan	Nicomedia
Sinundan	Constantius I
Kahalili	Constantino II Constantius II Constans I
Konsorte	Minervina, namatay o nadiborsiyo bago ang 307 Fausta
Supling	Constantina Helena Crispus Constantine II Constantius II Constans
Dinastiya	Dinastiyang Constantinian
Ama	Constantius Chlorus
Ina	Santa Elena

San Constantino
Mosaics sa Hagia Sophia, Si San Constantino kasama ang isang modelo ng lungsod
Emperor, Confessor, Equal to the Apostles
Benerasyon sa	Romano Katoliko Silangang Ortodokso Ortodoksiyag Koptiko Ortodoksiyang Oryental Bisantinong Katoliko Lutheran Church Anglican Communion
Pangunahing dambana	Church of the Holy Apostles , Constantinople kasalukuyang Istanbul, Turkey
Kapistahan	21 May
Katangian	Chi Rho Labarum In Hoc Signo Vinces
Patron	Converts

Si Caesar Flavius Valerius Aurelius Constantinus Augustus^[3] (27 Pebrero c. 272^[2] – 22 Mayo 337), karaniwang kilala bilang Constantino I, Dakilang Constantino, Constantino ang Dakila, o (sa Silanganing Simbahang Ortodokso, Koptikong Ortodoksong Simbahan ng Alehandriya, Ortodoksiyang Oriental at Simbahang Katoliko mga Kristiyano) San Constantino, ay gumanap na Emperador Romano mula 306 AD, at siyang walang kumalabang tagapaghawak ng tanggapan mula 324 hanggang kanyang kamatayan noong 337 AD. Kilalang-kilala dahil sa kanyang pagiging unang Kristiyanong Romanong emperador, binaligtad o tinanggal ni Constantino I ang mga pag-uusig na isinagawa ng kanyang pinalitang emperador na si Diocleciano, at naglabas ng (kapanalig ang kanyang kasamang emperador din na si Licinius) ang Edikto ng Milano noong 313, na nagpahayag at nagdeklara ng tolerasyon ng relihiyon sa kabuoan ng imperyo.

Nakatala sina Constantino I at ang kanyang inang si Helena ng Konstantinople bilang mga santo sa Bisantinong kalendaryong liturhikal, na sinusunod sa ritong Bisantino ng Silanganing Simbahang Ortodokso at ng Silanganing mga Simbahang Katoliko. Bagaman hindi siya kabilang sa talaan ng mga santo ng Simbahang Latin (sa ritong Latin), na kumikilala sa iba pang mga taong may pangalang Constantino bilang mga santo, pinaparangalan si Constantino I sa pamamagitan ng pagdaragdag ng "Ang Dakila" sa kanyang pangalan dahil sa kanyang mga ambag sa Kristiyanismo.

Binago rin ni Constantino I ang sinaunang kolonyang Griyego ng Byzantium upang maging isang bago niyang tahanang imperyal, na mananatiling isang kabisera ng Imperyong Bisantino sa loob ng isang libong mga taon. Ang Byzantium ay naging Constantinople o "Lungsod ni Konstantino", na ngayo'y Istanbul.

1. ↑ Jás Elsner, Imperial Rome and Christian Triumph, 64, fig.32
2. ↑ ^{2.0 2.1} Nag-iiba-iba ang mga petsa ngunit mas ginagamit ng makabagong mga historyador ang c. 272". Lenski, "Reign of Constantine" (CC), 59.
3. ↑ Sa Latin, ang opisyal na pang-imperyong pamagat ni Constatino I ay IMPERATOR CAESAR FLAVIVS CONSTANTINVS PIVS FELIX INVICTVS AVGVSTVS, Imperator Caesar Flavius Constantine Augustus, the pious, the fortunate, ang hindi nagapi. Pagkaraan ng 312, idinagdag niya ang MAXIMVS ("ang pinakadalika"), at pagkalipas ng 325, pinalitan niya ang "hindi nagapi" ng VICTOR, dahil nakapagpapaalala ang invictus ng Sol Invictus, ang Diyos ng Araw.

Maling banggit (May <ref> tag na ang grupong "notes", pero walang nakitang <references group="notes"/> tag para rito); $2