Sihizm (Pencapça: ਸਿੱਖੀ; Sikkhī, Pencapça telaffuz: [ˈsɪkːʰiː], kökeni Pencapça: ਸਿੱਖ, çev.'öğrenci',
'arayıcı' ya da 'acemi'), Hint yarımadasının[i]Pencap bölgesinde MS 15. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan tek tanrılı bir dindir.[1][2][3][4][5][6] Sihizm, başlıca dinlerin en gençlerinden biri ve dünyanın en büyük beşinci organize dinidir.[7] 21. yüzyılın başlarından itibaren yaklaşık 25 milyon Sih vardır.[8]
Sihizm, ilk guru Guru Nanak'ın (1469-1539)[9] ve onun yerine geçen diğer dokuz Sih gurusunun ruhani öğretileriyle gelişmiştir. Onuncu guru Gobind Singh (1676-1708), Sih kutsal kitabı Guru Granth Sahib'i halefi tayin ederek bu kutsal kitabı, Sihler için ebedi, dini ruhani rehber olarak belirlemiştir.[10][11][12] Guru Nanak, "doğruluk, sadakat, özdenetim ve saflık" içeren "aktif, yaratıcı ve pratik bir yaşam" yaşamanın metafizik gerçeğin ötesinde olduğunu ve ideal insanın "tanrı ile birlik kurduğunu, tanrının iradesini bildiğini ve bu iradeyi gerçekleştirdiğini" öğretmiştir.[13] Altıncı Sih gurusu, Guru Hargobind (1606-1644), miri (siyasi/maddi) ve piri (manevi) alemlerinin karşılıklı birlikte varoluşu kavramını oluşturmuştur.[14]
Sih kutsal kitabı, ik onkar (Pencapça: ੴ, çev.'Tek Tanrı') hakkında temel dua olan Mul Mantar (Pencapça: ਮੂਲ ਮੰਤਰ) ile açılır.[15]Guru Granth Sahib'de ifade edilen Sihizmin temel inançları, tek bir yaratıcının adına inanç ve meditasyon; tüm insanlığın ilahi birliği ve eşitliği; seva ('özverili hizmet') ile uğraşmak; herkesin yararı ve refahı için adalet için çabalamak ve bir kiracının hayatını yaşarken dürüst davranış ve geçim kaynağı unsurlarından oluşur.[16][17][18] Bu ölçütlerden hareketle Sihizm, herhangi bir dini geleneğin 'Mutlak Hakikat' üzerinde tekeli olduğu iddialarını reddeder.[ii][19]
Sihizm, tanrının varlığını hissetmenin bir yolu olarak kirtan aracılığıyla müzikal olarak ifade edilebilen simran'ı (Pencapça: ਸਿਮਰਨ, tanrının sözlerinin meditasyonu ve hatırlanması),[20] ya da naam japna (tanrı adı üzerine meditasyon') aracılığıyla içtenliği vurgular. Takipçilerine "Beş Hırsız"ı (yani şehvet, öfke, açgözlülük, bağlılık ve ego) değiştirmeyi öğretir.[21]
Sihizm, dinsel baskıların olduğu bir dönemde gelişti ve yayıldı ve hem Hinduizm hem de İslam dinlerinden gelenleri kabul etti.[22] Hindistan'ın Babür hükümdarları, İslam'a geçmeyi reddeden Sih gurularından ikisine - Guru Arjan (1563-1605) ve Guru Tegh Bahadur (1621-1675) - işkence edip idam etti.[23][24][25][26] Sihlere yapılan zulümlerden ötürü, vicdan ve din özgürlüğünü koruma emri olarak 1699'da Guru Gobind Singh tarafından Khalsa kuruldu ve üyeleri, bir Sant-Sipāhī'nin ('aziz-asker') niteliklerini taşıyordu.
Kaynak hatası:<ref> "lower-roman" adında grup ana etiketi bulunuyor, ancak <references group="lower-roman"/> etiketinin karşılığı bulunamadı (Bkz: Kaynak gösterme)
^Cole, William Owen; Sambhi, Piara Singh (1993). Sikhism and Christianity: A Comparative Study. "Themes in Comparative Religion" series. Wallingford, İngiltere: Palgrave Macmillan. s. 117. ISBN978-0333541074.
^Singh, Pritam (2008). Federalism, Nationalism and Development: India and the Punjab Economy. Abingdon-on-Thames, England: Routledge. ISBN9781134049455. Çok sayıda Hindu ve Müslüman köylü, inançtan, korkudan, ekonomik nedenlerden veya üçünün bir kombinasyonundan Sihizme geçti.(Khushwant Singh 1999: 106; Ganda Singh 1935: 73).
^Fenech, Louis E. (2001). "Martyrdom and the Execution of Guru Arjan in Early Sikh Sources". Journal of the American Oriental Society. 121 (1): 20-31. doi:10.2307/606726. JSTOR606726.
^Fenech, Louis E. (1997). "Martyrdom and the Sikh Tradition". Journal of the American Oriental Society. 117 (4): 623-642. doi:10.2307/606445. JSTOR606445.