Suriye muhalefeti

Bu maddenin daha doğru ve güvenilir bilgi sunması için güncellenmesi gerekmektedir. Daha fazla bilgi için tartışma sayfasına bakınız. (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin)

Suriye Muhalefeti المعارضة السورية (Arapça) al-Muʻaraḍat as-Sūrīyah
Suriye muhalefeti bayrakları[1][2][3]
Aralık 2024 itibarıyla çeşitli muhalif grupların kontrolü altındaki bölgeler:      Geçici Hükûmet (Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu ve Suriye Millî Ordusu)     Kurtuluş Hükûmeti (Hey'etu Tahrîri'ş-Şâm)     et-Tanf (Devrimci Komando Ordusu)     Güney Operasyonları Odası (Güney Cephesi ve El-Cebel Tugayı)      Golan Tepeleri (1967'den beri İsrail tarafından işgal altında)
Başkent	Şam Azez (de facto SGH)[4][5] İdlib (de facto SKH) Et-Tanf Üssü (Devrimci Komando Ordusu tarafından kullanılmakta)
En büyük şehir	Şam
Resmî dil(ler)	Arapça
Demonim	Suriyeli
Hükûmet	Üniter geçici hükûmet
Yasama organı	Genel Kurul / Genel Şura Konseyi
Tarihçe
• Suriye Devrimi'nin başlangıcı 15 Mart 2011 • Suriye İç Savaşı 2011-2024 • Esad rejiminin çöküşü 8 Aralık 2024
Para birimi	Türk lirası[6][7] Euro, ABD doları, Suriye lirası (SYP)
Zaman dilimi	UTC+3 (DAS)
Trafik akışı	sağ
Telefon kodu	+963
ISO 3166 kodu	SY
İnternet alan adı	.sy سوريا.
Öncüller Ardıllar Suriye Arap Cumhuriyeti Suriye Geçiş Hükûmeti

Suriye muhalefeti (Arapça: المعارضة السورية, romanize: el-Mu'arazat'üs-Suriye, Arapça telaffuz: [almʊˈʕaːɾadˤɑtu s.suːˈɾɪj.ja]), Suriye Ulusal Koalisyonu ve alternatif bir Suriye hükûmeti olarak belirli toprak kontrolüne sahip Suriye hükûmeti karşıtı gruplar tarafından temsil edilen siyasi yapıdır.

Suriye muhalefeti, Suriye çatışmasının başlangıcından bu yana, Suriye'de Esad hükûmetinin devrilmesini talep eden ve onun Baas hükûmetine karşı çıkan gruplardan evrildi.^[8] Suriye İç Savaşı'ndan önce, "muhalefet" terimi (Arapça: المعارضة‎) geleneksel siyasi aktörlere atıfta bulunmak için kullanılıyordu. - örneğin Demokratik Değişim için Ulusal Koordinasyon Komitesi - Onlar, Suriye devletine karşı bir muhalif geçmişi olan gruplar ve bireylerdir.^[9]

Suriye ayaklanmasında oluşan ilk muhalefet yapıları yerel protesto düzenleme komiteleriydi. Bunlar Nisan 2011'de, protestocular kendiliğinden protestolardan önceden toplantılarla düzenlenen protestolara geçiş yaparken oluştu.^[10]

Mart 2011'den Ağustos 2011'in başına kadar olan Suriye ayaklanması aşaması, ayaklanmanın katılımcıları arasında şiddet içermeyen bir mücadele için fikir birliği ile karakterize edildi.^[11] Bu nedenle, protesto hareketine karşı hükûmetin misillemelerine yanıt olarak ordu birimleri iltica edene kadar, çatışma henüz bir "iç savaş" olarak nitelendirilemezdi.^[12][13] Ordudaki karışma, 2012'de gerçekleşti ve çatışmanın "iç savaş" tanımını karşılamasını sağladı.^[14]

Suriye'deki muhalif gruplar, 2011 yılının sonlarında, Suriye İç Savaşı sırasında, önemli bir uluslararası destek gören ve diyalog ortağı olarak tanınan Suriye Ulusal Konseyi'ni (SUK) ^[15] oluşturmak üzere birleştiklerinde yeni bir döneme girdiler. Suriye Ulusal Konseyi, üçü (Fransa, Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri) Güvenlik Konseyi'nin daimi üyesi olmak üzere, Birleşmiş Milletler'in en az 17 üye ülkesi tarafından tanınmış veya bir ölçüde desteklenmiştir.^{[16][17][18][19][20][21]}

Daha geniş bir muhalefet çatı grubu, Suriye Devrimci ve Muhalif Güçler Ulusal Koalisyonu, Kasım 2012'de kuruldu ve Körfez Arap Ülkeleri İşbirliği Konseyi (KAÜİC) tarafından "Suriye halkının meşru temsilcisi" ve Arap Birliği tarafından "Suriye halkının özlemlerinin temsilcisi" olarak tanındı.^[22] Suriye Ulusal Koalisyonu daha sonra Suriye'nin Arap Birliği'ndeki koltuğunu aldı ve Beşar Esad hükûmetinin temsilcisi o yıl askıya alındı. Başlangıçta Suriye Ulusal Koalisyonu'nun bir parçası olan Suriye Ulusal Konseyi, koalisyonun Cenevre görüşmelerine katılma kararını protesto etmek için 20 Ocak 2014'te çekildi.^[23] Gerginliklere rağmen, Suriye Ulusal Konseyi, Suriye Devrimci ve Muhalefet Güçleri Ulusal Koalisyonu ile bir dereceye kadar bağlarını korudu. Suriyeli muhalif gruplar, Ekim 2015'te Kazakistan'ın Astana kentinde uzlaşma görüşmeleri yaptı.^[24] 2015 yılının sonlarında Suriye Geçici Hükümeti, karargahını Kuzey Suriye'deki Türk kontrolü altındaki bölgelere taşıdı ve bölgede bazı yetkileri uygulamaya başladı. 2017 yılında, İdlib Valiliği'ndeki muhalefet hükûmetine, İslamcı hizip Heyetu Tahriru'ş Şam (HTŞ) tarafından desteklenen rakip Suriye Kurtuluş Hükümeti tarafından meydan okundu.

Suriye'nin 14 vilayetinin tamamında 1.365 yetişkinin katıldığı Temmuz 2015 ORB International anketi, Suriye nüfusunun yaklaşık yüzde 26'sının Suriye muhalefetini (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 41), yüzde 47'sinin Suriye Arap Cumhuriyeti hükûmetini (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 73), yüzde 35'inin El-Nusra Cephesi'ni (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 58) ve yüzde 22'sinin İslam Devleti'ni (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 71) desteklediğini ortaya çıkardı.^[25] Benzer bir yöntem ve örneklem büyüklüğüne sahip Mart 2018 tarihli bir ORB Uluslararası Anketi, desteğin %40 Suriye hükûmeti, %40 Suriye muhalefeti (genel olarak), %15 Suriye Demokratik Güçleri, %10 El Nusra Cephesi ve %4 İslam Devleti olarak değiştiğini tespit etti (hiziplerin destekçileri arasında geçiş olabilir).

1. ^ S, T. (13 Kasım 2018). "A New Flag for the Opposition - The Syrian Observer". 10 Aralık 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2024. 
2. ^ Shekani, Helbast (12 Kasım 2018). "Syrian opposition changes flag, adds Islamic inscription". Kurdistan 24. Kurdistan 24. 14 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Kasım 2018. 
3. ^ "Abu Mohammed al-Golani: the leader of Syrian HTS rebels steering shock offensive". Reuters. 6 Aralık 2024. On Wednesday he visited Aleppo's citadel, accompanied by a fighter waving a Syrian revolution flag - once shunned by Nusra as a symbol of apostasy but recently embraced by Golani, a nod to Syria's more mainstream opposition, another video showed.
   "He's really important. The main rebel leader in Syria, the most powerful Islamist," said Lund.
   "They have adopted the symbols of the wider Syrian uprising..., which they now use and try to claim the revolutionary legacy - that 'we are part of the movement of 2011, the people who rose up against Assad, and we are also Islamists'." 
4. ^ Charles Lister (31 Ekim 2017). "Turkey's Idlib Incursion and the HTS Question: Understanding the Long Game in Syria". War on the Rocks. 4 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2019. 
5. ^ al-Khateb, Khaled. "Idlib still wary of attack despite Turkish-Russian agreement". Al-Monitor. 8 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2019. 
6. ^ Ashawi, Khalil (28 Ağustos 2018). "Falling lira hits Syrian enclave backed by Turkey". Reuters. 27 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Aralık 2024. 
7. ^ Ghuraibi, Yousef (1 Temmuz 2020). "Residents of northwestern Syria replace Syrian pound with Turkish lira". Enab Baladi. Idlib. 5 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2022. 
8. ^ "Bashar al-Assad: Facing down rebellion". BBC News (İngilizce). 3 Eylül 2018. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
9. ^ "The Syrian Opposition's Leadership Problem". Carnegie Middle East Center (İngilizce). 20 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
10. ^ Ghattas (22 Nisan 2011). "Syria's spontaneously organised protests". BBC News (İngilizce). 5 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
11. ^ Kouddous (23 Ağustos 2012). "How the Syrian Revolution Became Militarized". The Nation (İngilizce). ISSN 0027-8378. 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
12. ^ "Asad's Armed Opposition: The Free Syrian Army". www.washingtoninstitute.org (İngilizce). 13 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2020. 
13. ^ "We Live as in War". Human Rights Watch (İngilizce). 11 Kasım 2011. 13 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2020. 
14. ^ "Syrian Civil War | Facts & Timeline". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 16 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
15. ^ "The main components of the Syrian opposition". Londra: BBC Arabic. 24 Şubat 2012. 24 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2013. 
16. ^ thejournal.ie (27 Şubat 2012). "EU ministers recognise Syrian National Council as legitimate representatives". 29 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2012. 
17. ^ "France recognises Syrian council, proposes military intervention". EUObserwer. 24 Ekim 2011. 26 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2011. 
18. ^ "Clinton to Syrian opposition: Ousting al-Assad is only first step in transition". CNN. 6 Aralık 2011. 28 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2013. 
19. ^ "UK Recognizes Syrian Opposition". International Business Times. 24 Şubat 2012. 29 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2012. 
20. ^ "Libya NTC says recognises Syrian National Council". Khaleej Times. 11 Ekim 2011. 11 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ekim 2011. 
21. ^ "Libya to arm syrian rebels". The Sydney Morning Herald. Sydney Morning Herald. 27 Kasım 2011. 12 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2013. 
22. ^ "Syria's newly-formed opposition coalition draws mixed reaction". Xinhua. 13 Kasım 2012. 16 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2013. 
23. ^ "Main bloc quits Syrian National Coalition over Geneva". The Times of Israel. 21 Ocak 2014. 22 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
24. ^ "Syrian opposition sign joint document in Kazakhstan's Astana". Tengri News. 10 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2015. 
25. ^ "ORB/IIACSS POLL IN IRAQ AND SYRIA GIVES RARE INSIGHT INTO PUBLIC OPINION."