(Botelaube-Brunne, Baad Kissinge)
S Minnelied isch die hüfigsti Gattig vom Minnesang. Innerhalb vo däm Subtüp git s starki Wariazioone, aber mä cha doch Tendänze erkenne: Dr Sprächer isch mäistens e männligs lüürischs Iich, wo in dr Spiilart vo dr „Hooche Minne“ um d Frau wirbt, oder im monologische Sälbstgesprööch über sis Wäärbe, wo fast immer unerfüllt blibt, noochdänggt. Es isch nume sälte, ass im Minne- oder Wäärbelied e wiibligi Figur reedet, wil d Frau in dere lüürische Gattig me e passiivs Objekt isch, wo dr Maa ums wirbt, und doorum nume sälte as en aktiivs Subjekt zum Wort chunnt.
Mä underschäidet verschiideni Arte vo Minnelieder. Äini isch d Minnechlaag, wo s lüürische Iich im ene Monoloog sich drüber usloot, wie sis Wärbe ooni Erfolg bliibe isch. Im diräkte Wäärblied wändet sich s lüürische Iich diräkt an d Daame, wo s um sä wirbt. D Art, wo am sältenste isch, isch s Frauelooblied. Mäistens chömme nume äinzelni Fraueloobstroofe in Minnelieder vor. In deene wird denn die umworbeni Frau mit alle iire wunderbaare Attribut grüemt.
Wenn s lüürische Iich wiiblig isch, het s Lied mäistens d Form vom ene Monoloog.