S T (chlei: t) isch de 20. Büechstabe vom latynische Alphabet und e Konsonant. De Büechstabe hät an (hoch-)dütsche Tektscht e durchschnittlige Adeil vo 6,15% (Platz 7). Im Alemannische bezeichnet mer demit eine vo de Lut /t d̥/. Im IPA stoht s <t> für de stimmlos alveolar Plosiv.
|
|
|
|
|
| Proto-semitischs Kreuz |
Phönizischs Taw | Griechischs Tau | Etruskischs T | Latynischs T |
D Friehform vom Büechstabe uss em proto-semitische Alphabet isch e Chrüz. D Bedütig vo sällem Symbol isch unchlar; wahrschints isch's e Markierig gsi. D Phönizier hän im Büechstabe de Namme Taw und de Lutwert [t] ge. Im proto-semitische Alphabet hät s <t> - wie au im phönizische Alphabet - im Lige gschribe werre chönne. Eso hät's im X ähnlig gseh.
Ins griechische Alphabet isch de Büechstabe als Tau uffgnoh worre. D Grieche hän sälli Form verwändet, wo s Taw uff de Spitze stoht. Scho im Friehgriechische isch aber de Querbalke bis an d Spitze vom Büechstabe gwandert.
D Etrusker und noch ne d Römer hän de Büechstabe als <T> übernoh. Si hän de Lutwert und s Ussehe nit verändert.