Antitrinitarismu

Antitrinitarismo ye una forma de cristianismu que refuga'l dogma cristianu de la trinidá —la enseñanza de que Dios ye trés hipóstasis o persones distintes que son coeternas, coiguales, y indivisiblemente xuníes nun solu ser, y esencia (del griegu ousia)—. Ciertos grupos relixosos que surdieron mientres la Reforma Protestante, históricamente fueron conocíos como antitrinitarios.

D'alcuerdu a les ilesies que consideraron como definitives les decisiones de los conceyos ecuménicos, el trinitarismo foi establecíu como fundamentu y como doctrina cristiana nos conceyos ecuménicos del sieglu IV,^[1][2][3] el del Primer Conceyu de Nicea (325), que declaró la divinidá completa del Fíu,^[4] y el Primer Conceyu de Constantinopla (381), que declaró la divinidá del Espíritu Santu.^[5]

En términos de númberu de adeptos, les denominaciones antitrinitarias entienden una pequeña minoría del cristianismu modernu. Con muncho, los trés denominaciones cristianes non trinitaries más grandes son: Ilesia de Xesucristu de los Santos de los Últimos Díes, Los Testigos de Xehová y La Ilesia nin Cristu, anque hai otros grupos minoritarios incluyendo los cristadelfianos, ciencia cristiana, l'Asociación de los Estudiantes de la Biblia L'Alba, Living Church of God, El pentecostalismo unicitario, los Miembros de la Ilesia de Dios internacional, los Unitarian Universalist Christian Fellowship, la The Way International, La Ilesia de Dios Internacional y la Ilesia de Dios Xunida, Una Asociación Internacional.^[6] Son corrientes antitrinitarias el arrianismu, el modalismo, el monarquianismo, el patripasianismo, el servetismo, el socinianismo, y el unitarismu (denominación que puede englobar por estensión a les anteriores), la Unicidad, ente otres.

Les confesiones relixoses antitrinitarias nun son consideraes como cristianes pol Conseyu Mundial d'Ilesies, ámbitu de diálogu ente protestantes y ortodoxos y al que la Ilesia Católica allega como observadora, pos el credo mínimu que formuló inclúi la creencia en Xesús como Señor y Salvador.^[7]

Los puntos de vista de los antitrinitarios difieren llargamente con al respective de la naturaleza de Dios, Xesús y l'Espíritu Santu. Delles corrientes filosófiques antitrinitarias, como'l adopcionismo, el monarquianismo, y el subordinacionismo esistieron antes del establecimientu de la doctrina de la Trinidá en 325, 381, y 431, nos conseyos de Nicea, Constantinopla, y Éfesu.^[8] El nontrinitarianismo foi más tarde anováu polos cátaros nos sieglos XI al XIII, nel movimientu unitariu mientres la Reforma Protestante, na Yera de la Ilustración del sieglu XVIII, y en dellos grupos que surdieron mientres el Segundu Gran Espertar del sieglu XIX.

La doctrina cristiana de la Trinidá tampoco ta presente nes relixones abrahámiques. La pallabra trinidá nun apaez na Biblia cristiana niundes.

1. ↑ Olson; Hall (2002) The Trinity. ISBN 9780802848277. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
2. ↑ Kelly, Joseph F (2006). An Introduction to the New Testament for Catholics. ISBN 9780814652169.
3. ↑ Olson (Abril de 1999) The Story of Christian Theology. ISBN 9780830815050. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
4. ↑ Lohse (1966) A Short History of Christian Doctrine. ISBN 9781451404234. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
5. ↑ Geanakoplos (1989) Constantinople and the West. ISBN 9780299118846. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
6. ↑ Halsey (13 d'ochobre de 1988). British Social Trends since 1900: A Guide to the Changing Social Structure of Britain (n'inglés). Palgrave Macmillan UK, páx. 518. ISBN 9781349194667. «el so grupu al que llama 'antitrinitarios' inclúi a los Testigos de Xehová, Mormones, Cristadelfianos, Cristianos Cientistas, Teosofistas, Ilesia de Cientología, Ilesia de la Unificación, La Ilesia Internacional de Dios y otres.»
7. ↑ Cf. Escontra un entendimientu y una visión comunes del Conseyu Mundial d'Ilesies Archiváu 2009-01-07 en Wayback Machine, documentu del 14 de febreru de 2006.
8. ↑ «History of Dogma» (1 de marzu de 1894). Consultáu'l 15 de xunu de 2007. «[Nel sieglu II,] Xesús foi consideráu como l'home a quien Dios escoyera, en quien vivió la Deidá o l'Espíritu de Dios, y quien, dempués de ser probáu, foi adoptáu por Dios y investido de dominiu, (Cristoloxía adopcionista); o Xesús foi consideráu como un ser espiritual celestial (el más eleváu dempués de Dios) que s'encarnó, y de nuevu tornó al cielu dempués de la finalización del so trabayu na tierra (cristoloxía neumática)»