Antonin Artaud | |
---|---|
Vida | |
Nacimientu | Marsella[1], 4 de setiembre de 1896[2] |
Nacionalidá | Francia |
Llingua materna | francés |
Muerte | París y Ivry-sur-Seine[3], 4 de marzu de 1948[2] (51 años) |
Sepultura | Cementerio Saint-Pierre (Marsella) (es) |
Causa de la muerte | cáncanu colorrectal |
Familia | |
Pareyes | Génica Athanasiou |
Familia |
ver
|
Estudios | |
Llingües falaes | francés[4] |
Oficiu | dramaturgu, actor, poeta, críticu de cine, escritor, ensayista, guionista, pintor, actor de teatru, actor de cine, prosista, direutor de cine, realizador, comediógrafu, artista de performance |
Participante
| |
Premios |
ver
|
Xéneru artísticu |
drama ensayu |
IMDb | nm0037625 |
Antoine Marie Joseph Artaud comúnmente llamáu Antonin Artaud (4 de setiembre de 1896, Marsella – 4 de marzu de 1948, París y Ivry-sur-Seine) foi un poeta, dramaturgu, ensayista, novelista, direutor escénicu y actor francés.
Artaud ye autor d'una vasta obra qu'esplora la mayoría de los xéneros lliterarios, utilizándolos como caminos escontra un arte absoluto y "total". Los sos tempranos llibros de poemes (depués abandonaría los preciosismu poéticu, decepcionáu) L'ombilic des limbes (L'embelicu de los llimbos) de 1925 y Le Pèse-Nerfs (La pesa-nervios) anuncien yá'l calter esplosivu de la so obra posterior. Ye más conocíu como'l creador del teatru de la crueldá (cf. El teatru y el so doble, 1938; Manifiestu del teatru de la crueldá, 1948), noción qu'exerció una gran influyencia na historia del teatru mundial. Trabayó en 22 películes, mientres los años 20 y 30, ente les que destaquen Napoléon d'Abel Gance y La pasión de Xuana d'Arcu de Carl Theodor Dreyer. Pola influyencia de la so obra y les sos idees dramátiques foi consideráu como "el padre del teatru modernu".[5]
Nun quedó demostráu, nin tanto, que'l llinguaxe de les pallabres seya los meyor posible.Antonin Artaud