Esperantu

Esperantu Esperanto
Creáu por	L. L. Zamenhof
Faláu en	Mundialmente
Falantes	2 millones (aprox.)
Familia	Protoesperantu  Esperantu
Alfabetu	Alfabetu llatín
Estatus oficial
Oficial en	Nengún país
Reguláu por	Akademio de Esperanto
Códigos
ISO 639-1	eo
ISO 639-2	epo
ISO 639-3	epo
Estensión del esperantu

L'esperantu^[1] ye un idioma planificáu, creáu pol oftalmólogu polacu L. L. Zamenhof en 1887 como resultáu d'una década de trabayu. El primer llibru espublizáu foi La lingvo internacia (n'asturianu: La llingua internacional).^[2] El nomatu de Zamenhof, D-ro Esperanto (Dr. Esperanzáu), bien llueu convirtióse nel nome del idioma en sí.

L'esperantu ta destináu pa sirvir como idioma auxiliar internacional, el segundu idioma (dempués del idioma natal). La mayor parte del so vocabulariu ta formáu por raíces de llingües modernas d'orixe indoeuropéu y tamién del llatín y el griegu clásicos. La gramática básase en 16 regles ensin esceiciones. L'alfabetu ye fonéticu (a cada soníu correspuénde-y una sola lletra y viceversa). Con estructura lóxica (por exemplu -o pa sustantivos, -a p'axetivos, etc.). El so caráuter aglutinante, permíte-y construyir pallabres combinando raíces, afixos y terminaciones, con lo que con un númberu pequeñu de raíces puen espresase tolos conceutos posibles, lo que permite un rápidu deprendimientu. Estos fai del idioma más fácil de deprender que cuelesquier idioma maternu, incluso pa los non europeos.

1. ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: esperantu
2. ↑ Damián Barreiro (2009) - «Ĉu vi parolas Esperanton?». Data de consulta: 2017-11-02