Back Акитаи бызшәа AB Bahsa Cina ACE Chinees AF Chinesische Sprachen ALS ቻይንኛ AM Kuwaping a sowal AMI Idioma chinés AN मानक मंदारिन ANP اللغة الصينية Arabic ܠܫܢܐ ܨܝܢܝܐ ARC
 中文 (ZhōngWén) / 漢語 (Hànyǔ) / 普通话 (PǔTōngHuà) | |
|---|---|
| Faláu en |  Taiwán Birmania Camboya Filipines Indonesia Malasia Singapur Tailandia ChinaMinoríes en:  Arxentina España Costa Rica Panamá Venezuela Colombia Estaos Xuníos d'América.svg){kind=small} Canadá Perú Ecuador Brasil CHI Méxicu República Dominicana
|
| Rexón | Estremu Oriente Asiáticu |
| Falantes | 1 325 000 000 |
| Puestu | 1º (Ethnologue 1996) |
| Familia | llingües sino-tibetanes Llingües siníticas |
| Alfabetu | Caráuteres chinos simplificaos/Caráuteres chinos tradicionales |
| Estatus oficial | |
| Oficial en | China *  Hong Kong*  Macáu Taiwán Singapur ONXOrganización de Cooperación de Shanghai Asociación de Naciones del Sureste Asiáticu |
| Reguláu por | Nun ta reguláu |
| Códigos | |
| ISO 639-1 | zh
|
| ISO 639-2 | chi, zho
|
| ISO 639-3 | zho
|
  Estensión del chinu, cantonés [estándar], chinu han | |
L'idioma chinu (chinu tradicional: 漢語, chinu simplificáu: 汉语, pinyin: Hànyǔ) (AFI:Xânjù) ye'l términu utilizáu pa referise a la macrollingua sinotibetana que representa so un conceutu aglutinador a lo qu'en realidá ye una caña de llingües emparentaes ente sigo pero mutuamente inintelixibles, les llingües siníticas, siendo'l idioma mandarín nel so variante pequinesa la forma utilizada como estándar del chinu. Refierse especialmente al "idioma d'haber" (n'español). La familia sinotibetana tien el so orixe na llanura central de China,[1]y ye la principal familia llingüística ente les llingües d'Asia. Más dacuando úsase'l términu "chinu" pa referise tamién a otres llingües siníticas de China distintes del cantonés estándar (Pǔtōnghuà (AFI:Pʰùtʰóŋxuâ) 'fala común') o idioma d'haber (hànyǔ (AFI:Xânjù)).
- ↑ «The Chinese dialects: phonology», The Sinón-Tibetan languages, Routledge, 2003, ISBN 978-0-7007-1129-1.