Menxevique

Los menxeviques^[1] (en rusu меньшевики, menshevikí, «miembru de la minoría») yeren la fraición moderada del Partíu Obreru Socialdemócrata de Rusia (POSDR) que remaneció del so segundu congresu nel branu de 1903^[2] tres la disputa ente Vladímir Lenin y Yuli Mártov. Corriente estremada dientro del marxismu rusu, en 1912 convertir nun partíu separáu.^[2] Tuvo un destacáu papel nel periodu interrevolucionario de 1917, tantu pol so control del Sóviet de Petrográu y del Comité Executivu Central Panruso (VTsIK) como pola so participación nel Gobiernu provisional derrocáu na Revolución d'Ochobre.

Nunca llegó a formar un movimientu cohesionado n'ideoloxía o organización.^[2][3] Los sos dirixentes de cutiu disentían ente sigo, topar n'ocasiones más cerca de los bolxeviques, principales rivales pol respaldu de la clase obrera, que d'otros menxeviques y variaron^[3] la so postura sobre asuntos fundamentales en diverses ocasiones.^[2] Pável Axelrod y Yuli Mártov convertir nos principales ideólogos de la corriente menxevique.^[4]

Bien activos na organización de los sóviets mientres la Revolución de 1905, tres el fracasu d'ésta abandonaron la idea de la llucha armada, centrar en tratar de formar un partíu llegal y abogaron por una lliquidación progresiva del zarismu por aciu una revolución burguesa, na que'l tercer estáu compartiera'l poder. La so separación del partíu fíxose definitiva en 1912.

Apoderaron los conseyos del país ente la Revolución de Febreru y la d'Ochobre, xunto colos socialrevolucionarios, salvo los de Petrográu y Moscú, que'l so control perdieron antes.^[5] Convencíos de la imposibilidá de que'l proletariáu rusu tomara'l poder en solitariu y de qu'una revolución socialista prematura conduciría a la guerra civil y a la so derrota, cooperaron col nuevu Gobiernu provisional y trataron de moderar les esixencies de la población.^[6] Ingresaron nel segundu gabinete, dos meses dempués de la primer revolución y trataron en devanéu d'evitar la polarización social.^[6] Incapaces de conxugar lo que consideraben intereses del Estáu coles reformes naguaes polos sos siguidores, dende mediaos del branu'l partíu cayó nel paralís.^[7] A pesar del fracasu del Gobiernu de coalición y de la perda de poder nos socesivos gabinetes, los menxeviques siguieron refugando l'alternativa d'un Gobiernu basáu nos sóviets, que creyeron favorecería a los bolxeviques.^[7]

Tres la Revolución d'Ochobre y hasta la disolución forzosa de l'Asamblea Constituyente, los menxeviques trataron de mediar ente'l nuevu Gobiernu bolxevique y los socialrevolucionarios y de llegar a un alcuerdu pacíficu ente los partíos políticos socialistes.^[8] Tres la disolución, intentaron arrampuñar el poder a los bolxeviques non por aciu insurrecciones, sinón al traviés de victories eleutorales que-yos devolvieren la influencia perdida en 1917.^[8] La so popularidá aumentó na primavera de 1918, tantu pola crisis económica como poles sos propuestes polítiques y económiques.^[8] Como reaición a les victories eleutorales de la oposición, el Gobiernu eslleió los sóviets nos que perdiera'l control, lo que condució a protestes que provocaron la represión gubernamental.^[9] La prensa de la oposición foi clausurada, dalgunos de los sos dirixentes fueron arrestaos y espulsóse a menxeviques y socialrevolucionarios del Comité Executivu Central Panruso.^[9] Tres diversos periodos de represión y cierta tolerancia mientres la guerra civil, el partíu foi finalmente prohibíu en 1921. Dalgunos de los sos miembros partieron al exiliu, ente qu'otros cooperaron col Gobiernu bolxevique.

1. ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: menxevique
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3} Ascher (1976), p. 8
3. ↑ ^{3,0 3,1} Brovkin, 1991, p. XIV.
4. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes ascher9
5. ↑ Galili, 1989, p. 5.
6. ↑ ^{6,0 6,1} Galili, 1989, p. 6.
7. ↑ ^{7,0 7,1} Galili, 1989, p. 338.
8. ↑ ^{8,0 8,1 8,2} Brovkin, 1991, p. XVI.
9. ↑ ^{9,0 9,1} Brovkin, 1991, p. XVII.