Selva

Llámase selva, xungla o monte lluviosu tropical a los montes trupos con gran diversidá biolóxica, vexetación de fueya ancha (tipu frondosa) y, polo xeneral, con dosel zarráu, sotobosque biodiverso y dellos pisos”, “estratos” o “niveles” de vexetación: dende árboles que pueden superar los 400 metros nos pisos altos hasta los mofos y felechos al ras del suelu, al cual difícilmente llega la lluz solar (por esti motivu tamién abonden los fungos), con bayura de lianas y epifites. Estes condiciones suelen dase nes árees templáu y lluviosu intertropicales de la Tierra, típiques de los climes templaos (macrotérmicos) identificaos cola lletra A na clasificación de Köppen; por tal motivu na actualidá, cuando se fala de selva lo más avezáu ye que s'aluda a les llamaes selves tropicales, perriques en biodiversidá y grandes retenedoras d'agua duce, yá sía pola so clima tropical húmedu por cuenta de la solombra y al efeutu esponxa” de les trupes vexetaciones o yá sía pel agua mesma que contién la enorme masa vexetal de les selves tropicales.

Una selva tropical ye un bioma de la zona intertropical con vexetación exuberante, en rexones de clima isotermo con abondosos precipitaciones y con una estraordinaria biodiversidá. Hai munches especies vexetales distintes, pero con pocos exemplares de cada especie en cada unidá de superficie. Esti tipu de bioma dar en climes tropicales, especialmente na franxa ecuatorial, y delles vegaes nes rexones subtropicales, nesti últimu casu, en condiciones bien específiques y favorables. El nome de selva tropical ye d'usu bien estendíu y el nome de selva ecuatorial ye en realidá equivalente pero definíu dende'l puntu de vista de la so llocalización llatitudinal.

Les selves son l'hábitat de ⅔ partes de tola biodiversidá de fauna y flora del planeta. Entá queden por afayar millones d'especies de plantes, inseutos y microorganismos. Les selves tropicales suélense llamar “la mayor farmacia mundial” por cuenta de la gran cantidá de medicines naturales que provienen d'elles. Según dellos científicos, la cura de munches enfermedaes actuales, va consiguir nel futuru gracies a la riqueza de sustancies químiques vexetales esistentes nestos ecosistemes.