DVD

DVD,^[1] skraćenica od Digital Versatile Disc^[2] je optički prenosni disk i koristi tehnologiju optičkog zapisa, koji se može koristiti za pohranjivanje podataka, uključujući filmove sa visokim video i audio kvalitetom.

Neki mogu samo prikazivati sadržaj, dok postoje i uređaji koji su u mogućnosti i snimati nove podatke sa računara ili s drugog DVD medija. Ustaljena brzina snimanja i pisanja današnjih DVD medija je 21.13 MB/s, odnosno 16 puta (16x) brže od prvobitne brzine snimanja - 1.32 MB/s.

Nakon samog predstavljanja DVD medija i uređaja pojavio se problem kompatibilnosti između raznih formata. Danas su formati objedinjeni i obično ih svi noviji uređaji uredno čitaju, uključujući: DVD-RW, DVD+RW, DVD-RAM, te DVD-R i DVD+R. Također, većina uređaja čita i snima i dvoslojne DVD medije.

DVD-ovi su slični CD-ovima: prečnik od 12 cm ili 8 cm (mini), ali DVD-ovi se dekodiraju u različit format i pri mnogo većoj gustoći. Za razliku od CD-ova, svi DVD-ovi moraju imati sistem datoteka. Ovaj sistem datoteka se zove UDF, koja je produžetak ISO 9660 standarda.

Digitalni višenamjenski disk je predstavljen 1996. godine (Prijašnji naziv je Digitalni Video Disk)

Današnji DVD služi za smještaj kompletnih filmova, plus dodatnih materijala kao što su neuvrštene scene, režiserske zabilješke, reklame za film i slično. I sve to na više jezika sa podržana 32 različita podtitla, 9 uglova snimanja, grananjem radnje i drugo.

Na disk se pohranjuju i ostale vrste podataka: softver, tekstovi, zvuk, slike itd.

U ranim 1990-tim godinama bila su razvijena dva standarda optičke pohrane podataka visoke gustoće. Jedan je bio MultiMedia Compact Disc (MMCD), podržan od Philips-a i Sony-ja, a drugi je bio Super Density Disc (SDD), podržan od Toshiba-e, Time-Warner-a, Matsushita Electric-a, Hitachi-a, Mitsubishi Electric-a, Pioneer-a, Thomson-a, i JVC-a.

Predsjednik IBM-a, Lou Gerstner je u ulozi medijatora pomirio dvije strane u nastojanju da se izbjegne udvojenost standarda i skupi "sukob" kao u slučaju VHS-a i Betamax-a u 1980-tim godinama. Philips i Sony su odbacili svoj i prihvatili Toshiba-in standard.

Prvi DVD plejeri i diskovi su se pojavili u novembru 1996. u Japanu, martu 1997. u SAD-u, 1998. u Evropi i 1999. u Australiji. Prvi filme na DVD-u je Twister iz 1996. godine.

Postoji više potencijalnih nasljednika DVD-ja koje razvijaju različiti konzorcijumi: Sony/Panasonic's Blu-ray Disc (BD), Toshiba HD DVD i Maxell's Holographic Versatile Disc (HVD).

DVD diskovi mogu sadržavati sljedeće vrste podataka:

• DVD-Video (sadržava video fajlove (video i zvuk))
• DVD-Audio (sadržava zvuk visoke definicije (high-definition sound))
• DVD-Data (fajlovi)

DVD medijum također može biti:

• DVD-ROM (presovani disk, samo za čitanje podataka)
• DVD+R/RW (R = za jednokratno snimanje, RW = za višekratno snimanje)
• DVD-R/RW (R = za jednokratno snimanje, RW = za višekratno snimanje)
• DVD-RAM (nasumično višekratno snimanje; "after-write" provjeravanje integriteta podataka je uvijek aktivno.)

DVD medij može imati jednu ili dvije aktivne strane i jedan ili dva sloja podataka na svakoj strani. Kolicina strana i slojeva podataka određuju kapacitet diska. Naspram podataka sakupljenih tokom 2004 godine, dvostrani DVD diskovi su skoro nestali sa svjetskih tržista.

Na svjetskom tržistu mogu se naći sljedeće verzije DVD diskova:

• DVD-5: Jednostrani i jednoslojni DVD ima 4.7 gigabajta (GB) ili 4.32 gigabita (GiB)
• DVD-9: Jednostrani i dvoslijni DVD ima 8.5 gigabajta (GB) ili 7.92 gigabita (GiB)
• DVD-10: Dvostrani i jednoslojni DVD ima 9.4 gigabajta (GB) ili 8.75 gigabita (GiB)
• DVD-14: Dvostrani DVD sa dva sloja na jednoj i sa jednim slojem na drugoj strani ima 13.2 gigabajta (GB) ili 12.3 gigabita (GiB)
• DVD-18: Dvostrani, dvoslojni DVD na obadvije strane ima 17.1 gigabajta (GB)^[3] ili 15.9 gigabita (GiB)

1. ^ "Search Results - Oxford Reference". Pristupljeno 30. 7. 2016.
2. ^ "DVD | technology". Pristupljeno 30. 7. 2016.
3. ^ "DVD - Oxford Reference". doi:10.1093/oi/authority.20110803095737143. journal zahtijeva |journal= (pomoć)