Disanje ili respiracija (latinski: respiratio) jest proces razmjene kisika i ugljik-dioksida između organizma i njegovog vanjskog okoliša.
Svim aerobnim stvorenjima potreban je kisik za ćelijsko disanje, koje izvlači energiju iz reakcije kisika s molekulima dobivenim iz hrane i proizvodi ugljični dioksid kao otpadni proizvod. Disanje, ili "vanjsko disanje", dovodi zrak u pluća gdje se razmjena gasova odvija u alveolama kroz difuziju. Cirkulatorni sistem tijela prenosi ove plinove do i iz ćelija, gdje se odvija "ćelijsko disanje".[1][2]
Disanje svih kičmenjaka s plućima sastoji se od ponavljajućih ciklusa udisaja i izdisaja kroz visoko razgranat sistem cijevi ili disajnih puteva koji vode od nosa do alveola.[3] Broj respiratornih ciklusa u minuti predstavlja disanje ili brzinu disanja i jedan je od četiri primarna vitalna znaka života.[4] U normalnim uslovima dubina i brzina disanja se automatski i nesvjesno kontroliraju pomoću nekoliko homeostatskih mehanizama koji održavaju parcijalni pritisak ugljičnog dioksida i kisika u arterijskoj krvi konstantnim. Održavanje parcijalnog pritiska ugljičnog dioksida u arterijskoj krvi nepromijenjenim u različitim fiziološkim okolnostima, značajno doprinosi čvrstoj kontroli pH vrijednosti ekstracelularnih tekućina (ECF). Prekomjerno disanje (hiperventilacija) i nedovoljno disanje (hipoventilacija), koje smanjuju, odnosno povećavaju arterijski parcijalni pritisak ugljičnog dioksida, u prvom slučaju uzrokuju porast pH ECF-a, a u drugom snižavanje pH vrijednosti. I jedno i drugo uzrokuje uznemirujuće simptome.
Disanje ima i druge važne funkcije. Pruža mehanizam za govor, smijeh i slično izražavanje emocija. Koristi se i za reflekse kao što su zijevanje, kašljanje i kihanje. Životinje koje se ne mogu termoregulirati znojem, jer nemaju dovoljno znojnih žlijezda, mogu izgubiti toplotu isparavanjem kroz dahtanje.