Pojam drvo, u svakodnevnom govoru, označava tvrdo tkivo nadzemne stabljike (stablo, grane i grančice) drveća i grmova. U botaničkom smislu, drvo se definira kao sekundarni ksilem nastao od kambija kod biljaka sjemenica. Po toj definiciji, odrvenjelo tkivo palmi i drugih viših biljaka nije drvo u užem smislu riječi. Kao jedan od pokazatelja, i ovdje je skladištenje lignina u ćelijskim zidovima. Stoga je također moguća i jedna šira definicija drveta kao lignificiranog (odrvenjelog) biljnog tkiva.
U kulturno-historijskom aspektu, drveće se ubraja među najstarije korištene biljke. Drvo se može upotrijebiti na veoma mnogo načina, a osim toga ono je i obnovljiva sirovina, tako da se ubraja među najvažnije biljne proizvode, kao sirovina za daljnju preradu i kao obnovljivi izvor energije. Predmeti i građevine od drveta (poput štitova, lukova, drvenog uglja, pragova za željezničke pruge, drvenih brodova, potpornih stubova, tvrđava) kao i općenito industrija drveta, bili su i još uvijek jesu dio ljudske civilizacije i historije kulture.[1]
Krčenje šuma (deforestacija) u obalnim područjima Sredozemnog mora bila je jedan od najvećih zahvata za čovjeka u nekom ekosistemu. To krčenje šuma bilo je prvi korak ka urbanom naseljavanju, do tada, gusto pošumljene Evrope. Prema procjenama na Zemlji raste oko 434 milijarde kubnih metara drveta, od čega je oko 47% komercijalno iskoristivo.[2] Kao veoma rasprostranjeni, ugljično-neutralni obnovljivi izvor, drveni materijali su od ogromnog interesa kao izvor obnovljive energije. Procjenjuje se da je 1991. posječeno oko 3,5 kubnih kilometara drveta.