Purin

Purin
Općenito
Hemijski spoj	Purin
Molekularna formula	C=5 H=4 N=4 C5H4N4
CAS registarski broj	120-73-0
Osobine1
Molarna masa	507,181 g/mol
Tačka topljenja	214
1 Gdje god je moguće korištene su SI jedinice. Ako nije drugačije naznačeno, dati podaci vrijede pri standardnim uslovima.

Purin je heterociklično – aromatsko organsko jedinjenje, koje se sastoji od kondenzirnih prstenovaa pirimidina i imidazola.

Opći naziv "purini" se odnosi na supstituirane purine i njihove tautomere. U nukleinskim kiselinama, javljaju se dvije dušične purinske baze: adenin (6-aminopurin) i guanin (2-amino-6-oksipurin). U DNK, ove baze, sa komplementarnim pirimidinskim bazama, timinom i citozinom, formiraju vodikove veze. U RNK, komplementarna baza adeninu je uracil, umjesto timina (u DNK).^[1][2]

Adenin	Guanin

Ostali značajni purini su ksantin (2,6'-dioksipurin), hipoksantin (6-oksipurin), teobromin (3,7-dimetilksantin), kofein (1,3,7-trimetilksantin) i mokraćna kiselina (2,6,8-trioksipurin). Metilirani ksantini (teofilin, teobromin, kofein) se nalaze u raznim pićima koja se spravljaju od biljaka - u kafi, (crnom) čaju, guarani, mateu.^[3][4]

Purini su biohemijski veoma važna jedinjenja, pre svega kao komponente DNK i RNK, ali se nalaze i u nizu drugih jedinjenja, kao što su adenozin trifosfat, GTP (guanozin trifosfat), ciklični AMP (ciklični adenozin monofosfat), NADH (nikotinamid adenin dinukleotid) i koenzim A.

Kod svih ovih jedinjenja važnu ulogu imaju njihove tautomerne strukture.

Derivati purina su također i fenoksazin i fenotiazin, koji su osnovne supstance iz kojih se izvode neke boje i lijekovi. Od prerađevina fenotiazina poznato je metilensko plavilo.

Purine je otkrio i imenovao njemački hemičar Emil Fischer, 1884. godine. On ih je 1898. sintetizirao i pokazao da su zasebna grupa hemijskih spojeva.

1. ^ Međedović S., Maslić E., Hadžiselimović R. (2000): Biologija 2. Svjetlost, Sarajevo, ISBN 9958-10-222-6.
2. ^ Bajrović K, Jevrić-Čaušević A., Hadžiselimović R., Ed. (2005): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-1-8.
3. ^ Hunter G. K. (2000): Vital Forces. The discovery of the molecular basis of life. Academic Press, London 2000, ISBN 0-12-361811-8.
4. ^ Nelson D. L., Cox M. M. (2013): Lehninger Principles of Biochemistry. W. H. Freeman and Co., ISBN 978-1-4641-0962-1.