Laodico

Laodico
rolulo de helena mitologio
Informoj
Sekso	ina
Patro	Priamo
Patrino	Hekabo
Gefratoj	Poliksena
Edzo/Edzino	Helicaon • Telefo
Kunulo	Akamaso el Ateno
Infanoj	Munitus
v • d • r

Laŭ la helena mitologio Laodico (el la greka, popola justeco), ankaŭ nomita Hiero aŭ Astioĥo, estis princino el Trojo, la plej prudenta, saĝa kaj bela filino de la gereĝoj Priamo kaj Hekubo^[1].

Oni eĉ konsideris ŝin la plej bela virino el Trojo, eĉ pli ol ŝia fratino Kasandro, kiu multfoje estis nomita tiel^[2]. Laodice disdegnis Helenon, kiun ŝi kutime konsideris malpli granda, kvankam ŝi estis tridek kvar jarojn pli maljuna ol Laodico.

Antaŭ la komenco de la Troja milito, ŝi enamiĝis al Atamanto, la atena heroldo, filo de Tezeo, kiu vojaĝis al Trojo por klopodi pace kaj diplomatie hejm-revenigi Helenon. El tiu rilato naskiĝis Munito, kiu estis kaŝita de Laodico kaj poste vartita de Etro, avino de Atamanto kiu tiatempe estis sklavino de Heleno. Post la milito, Munito translokiĝis al Grekio kun sia patro, kaj Laodico ne plu renkontiĝis lin, sed ĉiam konservis la dolorigan memoron de sia filo.

Laŭ la Iliado, la edzo de Laodico estis Helikaono, filo de Antenoro^[1]. Tamen, aliaj versioj asertas ke ŝi edziniĝis al Telefo, reĝo de Misio kaj filo de Heraklo^[3]. Kiam la milito eksplodis, ŝi akompanis sian edzon kaj lian filon Eŭripilo al Trojo, por helpi la defendadon de la urbo. Ĵusalvenitaj al Malgrandazio, Helikaono provis perforte edziĝi al ŝi, kaj klopodis dronigi Eŭripilon en la lago Ĥanto, sed la ĝustatempa interveno de Telefo evitis tion. Li senkapigis Heliaonon, kaj ordonis ke ĉiuj ŝildoj de la misia armeo surportu pentraĵon de la lasta vizaĝo de Helikaono, montrante lian terurigitan mienon.

Dua versio asertas ke Heliakono sukcesis edziĝi al Laodico: kiam Telefo, obeante orakolon, forlasis la urbon por ke siaj malamikoj sanigu lian vundon, Laodico pensis ke li, kiu ankoraŭ ne estis ŝia edzo, ankaŭ intencis forlasi ŝin. Post esti kuracita de Odiseo, Telefo rifuzis ataki Trojon, tial kial sia amatino ankoraŭ loĝis tie. Sed li helpadis la aĥeojn, montrante al ili sekretajn vojojn kaj taŭgajn strategiojn por konkeri ĝin. Priamo decidis tiam edzinigi Laodicon al Helikaono. Kiam Telefo revenis, ŝi trompis lin per mensogo. Laŭ ŝi, Helikaono ŝtelis la bovaron donacitan de Heraklo al la paro, kaj ŝi promesis kruelan venĝon nome de Telefo se li promesas edziĝi al ŝi. Tiel farite, Laodico ponardis Helikaonon tiu nokton kaj tuj poste edziniĝis al Telefo^[1]..

La scio pri la morto de Munito, pro serpenta piko dum ĉasado en Trakio, dolorigis tiel Laodicon ke ŝi ne plu eltenis ĝin kaj decidis sin-mortigi^[4]. Tamen, laŭ kromaj versioj, ŝi petegis al la gedioj (tre eble al Persefono) baldaŭan finon kaj tiam falis en abismon subite aperitan, en la templo de Tros, antaŭ la gapa ĉeesto de la ĉeestantoj^[5]. Oni tiam supozis ke la infera diino permesis Laodicon loĝi, ankoraŭ viva, kun sia filo en Hadeso, la mondo de mortintoj.

Tria rakonto asertas ke ŝia kialo por deziri morton estis la falo de Trojo, kaj la timo iĝi sklavino de la edzino de Telefo. Malgraŭ ĉio, Paŭzanio kalkulas ŝin inter la virinoj kaptitaj de la grekoj en la Troja milito, pentritaj sur la Lesko de Delfo. Li komprenas ke la grekoj respektis ŝian vivon pro tio, ke ŝi estis la edzino de Antenoro, lia aliancano^[6].

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} Homero. Iliado, 3.123.
2. ↑ Homero. Iliado, 13.365.
3. ↑ Higeno. Fabloj, 101.
4. ↑ Partenio. Am-aferoj, 16.
5. ↑ Apolodoro. Epitomo, 4.5.23.
6. ↑ Paŭzanio. Priskribo de Grekio, 10.26.7-8.