Arte eta kultura klasikoa, edo arte klasikoa eta kultura klasikoa, zibilizazio klasikoekin, hau da, greziar eta erromatarrekin lotutako mendebaldeko zibilizazioaren kontzeptu kultural eta artistikoen multzo zabala bat izendatzeko erabiltzen diren adierazpenak dira. Bere hedadura geografikoa mundu greko-erromatarra edo greko-latinoa deiturikoa zen. Mota guztietako literatura ekoizpena eta arte ederrak, arte txikiak eta kultura materiala deiturikoak biltzen ditu; baita erakundeak, tradizioak eta ohiturak ere. Bere esparru kronologikotik kanpo, Errenazimentutik berreskuratzea eta birbaloratzea ere jasotzen dute kontzeptu horiek.
Antzinaro klasikoaren denbora mugak periodizazio irizpide desberdinen mende daude. Agerikoena VIII. Mendeko hasierako eta amaierako mugarriak markatzen dituena da . (Lehen Olinpiada, K. a. 776 edo Erromako Fundazioa, K. a. 753an) eta V. mendean (Mendebaldeko Erromatar Inperioaren erorketa, K. a. 476 an); baina justifikatuta dago III. mendea amaitzea ere (K. o. IV. mendean kristautasunaren hegemonia kulturala hasiko litzateke); edo K. a. hirugarren milurtekoan hastea. (zibilizazio minoikoa eta zibilizazio mizenastarra barne, "Aro Iluna" baino lehenagokoak). Literaturaren alorreko mugarri gisa, kultura klasikokoak Homero edo Hesiodo bezalako egileengan jar daitezke (K. a. VIII. Mendea) eta Apuleyo edo Marco Aurelio (K. a. II. Mendea); kultura materialari dagokionez, berriz , Knossoseko jauregia bezalako obretan sar daitezke (K. a. 2000. urte inguruan) eta Trajanoren zutabea (K. a. 113)
Greziaren historian, garai klasikoaren izena V. mendetik IV. mendearen erdialderarte gordetzen da (zati bat Periklesen mendea bezala ezagutzen da), Erromarentzat gauza bera gertatzen da Erromako Errepublikaren azken mendeetatik aurrera (K. a. II. Mendea eta K. a. I. mendea) Erromatar Inperioaren goren aldira arte, Antoninorekin (K.a. II. mendea).