Joan Damaskokoa

Joan Damaskokoa
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Damasko, 675
Herrialdea	Omeiatar Kaliferria
Heriotza	Holy Lavra of Saint Sabbas (en) , 749ko abenduaren 4a (73/74 urte)
Familia
Aita	Sarjun ibn Mansur
Haurrideak	ikusi Kosme Jerusalemgoa
Familia	ikusi Mansur ibn Sarjun (en) (aitona)
Hezkuntza
Hizkuntzak	Erdi Aroko greziera arabiera antzinako greziera
Jarduerak
Jarduerak	teologoa, idazlea, klerikoa, filosofoa, astronomoa eta musikagilea
Lan nabarmenak	ikusi Hiru eskuen Andre Mariaren ikonoa
Santutegia
Abenduaren 4
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	katolizismoa kristautasun ortodoxoa

Joan Damaskoarra^[1] (arabieraz: يوحنا الدمشقي‎ Yūhannā al-Dimašqī; latinez: Iohannes Damascenus; antzinako grezieraz: Ιωάννης Δαμασκήνος), benetako izena Mansur ibn Sarjun Al-Taghlibi (arabieraz: منصور بن سرجون التغلبي‎), (Damasko, Siria, 675 – 749ko abenduaren 4a), siriako idazle eta teologoa izan zen, Elizako doktoreetako bat.

Familia aberats batean jaio zen: bere aitona Bizantziar Inperioaren zerbitzuan funtzionarioa izan zen, eta musulmanek Siria konkistatu ostean dominatzaile berrien mesedetan egon zen. Bere aita Omeiatar Kaliferriaren funtzionario izan zen, baita bera ere. Hala ere laster aldendu zen bizitza honetatik, bere jabetza guztia pobreei eman zien eta San Sabaseko monasterioan sartu zen, Jerusalemdik gertu. Bertan pasa zuen bere bizitzaren zatirik handiena, ikasten eta idazten. Kristau dogma guztia idatzi nahi izan zuen, eta ez bakarrik gai zehatz batzuk. Bere pentsaera eta lana eskolastikaren barruko espresio perfektuenen artean kokatzen da. Konstantinoplako enperadoreak irudiei kultua egitea debekatu zuenean, ikonoklastak jarraituz, Joan Damaskokoa irudiak beneratzearen alde agertu zen. Bere ustez irakurtzen zekitenentzat liburu bat zena, irudi bat zen analfabetoentzat. Hitzez belarrira esan daitekeena, irudiz esan dakioke begiari. Horregatik irakurtzen ez zekitenentzat katezismoa irudiekin erakustearen alde zegoen.

Kondaira batek dio eskua galdu zuela ikonoklastikoekin izandako liskar batean, baina Ama Birjinak berriro jarrio ziola. Bere garaian "Urrezko Hizlaria" izendatu zuten, ondo hitz egiten zuelako. Ekialdeko Elizak profeta handitzat du.

1. ↑ Euskaltzaindiaren 179. araua, Bizantziar Inperioko pertsona-izenak