O Ciclo de Otto é un ciclo termodinámico, que idealiza o funcionamento de motores de combustión interna con ignición por faísca. Foi definido por Beau de Rochas e aplicado con logro polo enxeñeiro alemán Nikolaus Otto en 1876, e posteriormente por Étienne Lenoir e Rudolf Diesel.
Este ciclo caracterízase porque a adición de calor se produce a "volume constante" a diferenza do ciclo Diesel onde se fai a "presión constante".