Back جوهر (فلسفة) Arabic Mahiyyət AZ Suština BS Essència Catalan زات CKB Essezza CO Esence Czech Тĕш CV Wesen (Philosophie) German Essence English
Essentia est natura vel substantia cuiusdam entis. Quo nomine Sergius Plautus Stoicus exeunte saeculo primo a.C.n. notionem Aristoteliam q.e. οὐσία interpretatus est. De quo Quintilianus hoc testimonium dicit: "Ac primum Aristoteles elementa decem constituit, circa quae versari videatur omnis quaestio: οὐσίαν, quam Plautus essentiam vocat."[1] Sed iam Cicero, qui pro οὐσία naturam reddere solebat, etiam essentia usus esse dicitur, itemque Papirius Fabianus.[2]
Initio quidem essentia in dubium vocata esse videtur propter duritiam nimiam, ut Quintilianus prae se fert dubitatores admonens: "Multa ex Graeco formata nova, ac plurima a Sergio Plauto, quorum dura quaedam admodum videntur, ut ens et essentia: quae cur tanto opere aspernemur nihil video, nisi quod iniqui iudices adversus nos sumus: ideoque paupertate sermonis laboramus."[3] Etiam Senecae visum est hoc vocabulum defendere: "Quid enim fiet, mi Lucili? Quomodo dicetur οὐσία res necessaria, natura continens fundamentum omnium? Rogo itaque permittas mihi hoc verbo [sc. essentia] uti."[4] Saeculo fere post Apuleius essentiam receptam habet idemque significantem ac substantiam: "Οὐσίας quas essentias dicimus" [. . .] "et primae quidem substantiae vel essentiae primum deum esse et mentem formasque rerum et animam."[5]
Sed Laurentius Valla in Dialecticis disputationibus (1439) essentiae et substantiae usus distinctionem constituere voluit, "ne ambagibus sermo implicetur".[6] De essentia in Latinitatem medii aevi recepta disputavit de Ghellinck (1942). Apud Spinozam, "Per attributum intelligo id, quod intellectus de substantia percipit, tanquam eiusdem essentiam constituens.[7]